Welke DVD heb je net gekeken ? (4)

[MrEd]

De afgelopen week gezien:

Requiem for a dream
Deze film heb ik bij toeval gehaald bij de videotheek terwijl ik er eigenlijk was voor een andere film. En bij toeval kom je vaak uit bij nieuwe pareltjes. Wat een bizarre en 'gave' film is dit man! In het begin is het even wennen aan de aparte manier waarop deze film in beeld is gebracht, maar op een gegeven moment grijpt het relaas van deze 4 mensen, die verslaafd zijn geraakt om diverse redenen, je compleet om het hart. Het geeft een mooi beeld hoe iemand in de wereld van drugs zou kunnen raken en wat het dan met je kan doen. De manier waarop [spoiler:f814a7d8b4] de injectiescenes in beeld zijn gebracht (zonder ze het echt te zien doen)[/spoiler:f814a7d8b4] en hoe de regisseur de omgeving in beeld brengt wanneer een van de hoofdpersonen in een trip zit is ronduit briljant. Kortom een film met een duidelijke boodschap, zonder in mijn ogen ergens te moralistisch te worden.
9

Aangezien je deze erg goed vond, raadt ik je ook Pi aan. Is ook van Darren Aronofsky.

Ja dat had ik idd gezien bij de topic over deze film. Ik ben daar idd wel erg geinteresseerd in geworden. Maar toch bedankt!

[Rickje]

The Devils Advocate

Goede film die elke keer goed blijft.

8/10

[1der]

Wild at Heart - 1990, David Lynch
8,5/10

[Paul H.]

Eigenlijk een beetje schandalig met zo'n mooi weer maar heb vandaag twee films gezien;

The Osterman Weekend & Django.

The Osterman Weekend vind ik tot nu toe de slechtste film die ik van Peckinpah heb gezien. Ik vond de film wel aardig beginnen maar naarmate de film vorderd wordt het steeds minder waarbij ik het einde toch wel erg voorspelbaar vond. Een middelmatige film.

Django....

Dit is een schitterende western die wat mijn betreft net onder de Dollars-trilogie en Once Upon a time in the West bevindt, we zien in de film dezelfde stijl als Sergio Leone maar allemaal net iets minder en zonder de muziek van Ennio Morricone. Een heerlijke spaghetti-western met Franco Nero. Waarbij ik tussen de credits een Nederlandse naam zag, even op imdb gekeken maar er staat eigenlijk niks over dit persoon. Iemand wel eens gehoord van Erik Schippers?

[Pascal Barroso]

Six Feet Under seizoen 3 afgekeken: weer een prachtig seizoen van deze geweldige serie Het ene moment zit je met glimlach te kijken en het andere moment is dat zo weer weg.

Vooral het einde met [spoiler:d73238adff] de vermissing van Lisa en de gevolgen voor iedereen was sterk. Het gevoel wat de familie had werd goed overgebracht op mij als kijker [/spoiler:d73238adff]

Op naar seizoen 4

[Annemie]

Heb gisteren eindelijk Finding Neverland gezien. Mooie film !

[spielberg_rules]

Memoirs of a Geisha - Rob Marshall (2005)

Een hopeloos foute film, waarin de complexe Japanse cultuur door imperialistische Amerikanen volledig wordt weggemoffeld onder het motto van preutse en kitscherige mooifilmerij. En toch vormt die mooifilmerij net het enige pluspunt van de film, want de decors, kostuums en cinematografie zijn wel verbluffend mooi. Negatief is dan weer dat Marshall zijn Aziatische topcast weet te misbruiken met wat Engels gestotter en misplaatste Westerse gedragingen, wat het geheel ook al niet ten goede komt. Wie wel in bloedvorm verkeert is de inmiddels bijna tachtigjarige John Williams, die voor deze film een prachtige, dromerige en ingetogen soundtrack aflevert. Pluspunten dus de mooie beelden en muziek, minpunten al de rest.

5/10

[Joris van Laarhoven]

STRANGERS ON A TRAIN (Hitchcock, 1951)
Het personage Michel uit Bressons Pickpocket lijkt de twee hoofdpersonen uit deze film in zich te combineren. De ideeën van Robert Walker en het charisma van Farley Granger. Uiteraard pleegde Robert Bresson zijn acteurs finaal uit te putten opdat louter de intentionele emotie overkwam op de kijker. Minpunten voor Farley, dus; maar toch, Strangers on a train is een goede film. Het gebrek aan echte spanning (à la Notorious) wordt goedgemaakt en ook wel verklaard door de toon van de film, die zowel zwartkomisch als kwajongensachtig overkomt.
Robert Walker speelt op geweldige wijze een flamboyante snotaap die tijdens een noodlottige (of niet, soms?) ontmoeting in een trein met Farley Granger's tennisprof aan de laatste een idee uitvouwt. Ze hebben allebei iemand die hen dusdanig in de weg staat dat het hun leven verpest. Walker heeft zijn vader als probleem; Granger zijn overspelige vrouw. Wat nou als we elkaars doorn in het oog vermoorden? Geen enkel criminologisch-onderzoeksmatig vuiltje aan de lucht, toch? Vanwege de ietwat subtiel homoseksuele gedragingen, sociale vaardigheden en tevens ideologie van Walker begint Granger hem naar de mond te praten om zo snel mogelijk van hem af te komen. Laat Walker nu net na dat voorstel vragen "of wij elkaars taal spreken", en dergelijke. Farley bevestigt dat. Hun wegen scheiden zich ogenschijnlijk weer, totdat Granger's vrouw vermoord blijkt.
Hitchcock is visueel ijzersterk in deze film; vele shots bleken tijdens deze tweede kijkbeurt van mij precies zo te zijn als ze dat anderhalf jaar geleden waren. De vele onvergetelijke set-pieces en shots dragen bij aan de kwaliteit van de film. Het verhaal is natuurlijk ook erg intrigerend, en wordt pittiger gemaakt door het existentialisme (net als in Pickpocket à la Dostojewski dus) en het homo-eroticisme. Spanning ontbreekt zoals gezegd, en het script is ook niet altijd even sterk. Dat neemt niet weg dat met de dragende rol van Robert Walker, het hoge tempo, het schitterende camerawerk, de onderhoudende premisse en de hand van Hitchcock, dit een sterke film is. Geen meesterwerk, maar zeker een van zijn betere films.

Goede Hitchcock.

[Toon_1]

Het gebrek aan echte spanning (à la Notorious)

Ik vond deze toch wel spannender dan Notorious. Maar ja dat is wel erg subjectief natuurlijk.

... en wordt pittiger gemaakt door het existentialisme (net als in Pickpocket à la Dostojewski dus)

In welke opzichten?

Spanning ontbreekt zoals gezegd

Nu is er helemaal al geen spanning meer in de film ?

[Joris van Laarhoven]

Het gebrek aan echte spanning (à la Notorious)

Ik vond deze toch wel spannender dan Notorious. Maar ja dat is wel erg subjectief natuurlijk.

... en wordt pittiger gemaakt door het existentialisme (net als in Pickpocket à la Dostojewski dus)

In welke opzichten?

Spanning ontbreekt zoals gezegd

Nu is er helemaal al geen spanning meer in de film ?

Hij is zeker non-stop onderhoudend. Maar wat mij betreft niet (op een tweetal momenten na) werkelijk spannend, als je me volgt.

Over de aard van misdaden (en dus ook moorden), en of ze wel verwerpelijk zijn in ieder geval; dat staat volgens mij allemaal in Misdaad en straf. Verder wordt o.a. de medeplichtigheid van Granger tot een issue gemaakt.

Wat mij betreft is er geen verschil tussen "...het gebrek aan echte spanning" en "Spanning ontbreekt zoals gezegd". Maar ik zal het ietwat nuanceren: op twee of heel misschien drie momenten voelde ik echte spanning.

[John P.]

Disc 5 van 24 Seizoen 4
Vind deze nog steeds het minste van alle series

[Toon_1]

Hij is zeker non-stop onderhoudend. Maar wat mij betreft niet (op een tweetal momenten na) werkelijk spannend, als je me volgt.

Ja ok daar heb je eigenlijk wel gelijk in.

Over de aard van misdaden (en dus ook moorden), en of ze wel verwerpelijk zijn in ieder geval; dat staat volgens mij allemaal in Misdaad en straf. Verder wordt o.a. de medeplichtigheid van Granger tot een issue gemaakt.

Ik heb het boek nog nooit gelezen . Hij staat al heel lang in mijn boekenrek maar het komt er maar niet van. Het wordt wel tijd nu.

[Dennis Kuijper]

The Devil's Arithmetic
Joods meisje Hannah Stern (Kirsten Dunst) moet elk jaar mee naar haar tante voor een bijeenkomst ter nagedachtenis van de oorlog (WOII). Hannah heeft hier eigenlijk geen zin meer in en vindt dat er wel genoeg over de oorlog is gesproken. Dan gebeurt er een wonder, Hannah komt in een soort tijdlus en belandt in een concentratiekamp tijdens de oorlog rond 1941.

Redelijke oorlogsfilm die je eigenlijk beter wil vinden dan hij is door het onderwerp van de film.Het gegeven is leuk bedacht maar komt niet geheel uit de verf wat ook denk ik te wijten is aan het budget van deze tv-film.Wat me vooral tegen de borst stuit is het accent van de duitse soldaten gespeeld door Amerikanen en het moralistische ondertoontje van de film.Er zaten enkele sentimenteele scenes is maar werd er gewoon niet door geraakt.Leuk voor een keer of voor de oorlogfilm-verzamelaar.6/10

[MrEd]

Schindlers's list
Vandaag was het 4 mei en zoals het hoort was ik natuurlijk weer gewoon 2 minuten stil. Zoals gebruikelijk zenden diverse zenders daarna een film uit die over de tweede wereldoorlog gaat. Normaal gesproken laat ik dat aan mij voorbij gaan, maar Net 5 zond dit jaar Schindler's list uit en daar had ik veel van gehoord, maar nog nooit gezien. En ik ben er even sprakeloos van geworden... Wat een indrukwekkende film is dit zeg. In het zwart wit, wat je meezuigt in de tijdgeest wordt er een beeld geschetst over hoe de ontberingen die het de joden hebben moeten verdragen waren. Het grijpt je om het hart (vooral die razzia) en je ziet de hoofdpersoon Schinlder (Neeson) worstelen met het gevoel onderdeel te zijn van die duivelse beweging. Langzamerhand zie je dat hij het gevoel krijgt, dat hij iets moet doen en dat wat hij doet is dan ook mooi. De man gaat niet volledig vrijuit voor zijn nazi-verleden, maar dit is zoals Stern(Kingsley)zegt: 'een daad van goedheid. De scene waarin [spoiler:2a0f5717d7]Schindler zegt dat hij er meer had kunnen redden en toch nog teveel met zichzelf bezig is geweest[/spoiler:2a0f5717d7] is ronduit indrukwekkend. Ik vond tot nu toe Der Untergang de beste oorlogsfilm allertijden, maar dat is nu deze geworden.
9 (2 keer een 9 in 2 dagen; ik word verwend )

[Brakhage]

Witness for the Prosecution (Wilder, 1957). Dit rechtbank drama kan zich met gemak meten met het allerbeste werk van Billy Wilder. Zoals feitelijk alle Wilder films ligt de grote kracht van deze film niet zozeer in zijn regie, maar in zijn scenario. Niet alleen is dit wederom zeer ingenieus en economisch, het zit zoals altijd vol met geestige dialoog en oneliners. Wilder bezat die merkwaardige kwaliteit om zelfs in pittige drama’s zoals deze een bepaalde luchtigheid en hilariteit in te bouwen, zodat ze zeer gemakkelijk wegkijken en nergens te zwaar op de hand worden (het beste voorbeeld hiervan vind ik nog steeds ‘The Lost Weekend’, in mijn ogen zonder enige concurrentie de beste Wilder film). Tyrone Power en Marlene Dietrich staan misschien prominenter op de affiche, maar het is natuurlijk de onnavolgbare Charles Laughton die de show steelt. Subliem acteur in een sublieme film.

Zodiac Killer (Lommel, 2004). Holy cow, deze film is nog beter dan ‘Green River Killer’! Net als in die film weet Ulli Lommel een merkwaardig soort kruising te bewerkstelligen tussen documentaire en fictiefilm, wat wederom een zeer fascinerend schouwspel oplevert. Lommel zelf speelt deze keer de hoofdrol, waardoor je ook de man achter deze films eens in actie ziet. Visueel gezien is dit iets minder dan ‘Green River Killer’, hoewel montage nog steeds een zeer belangrijke rol speelt en ook hier de spil van het geheel is op visueel vlak. Het scenario is echter het meest memorabele aspect van ‘Zodiac Killer’, helemaal omdat je weet dat het een combinatie is van fictie en waar gebeurd verhaal.

Het mooiste van deze serial killer films van Lommel is niet zozeer de films zelf (hoewel die meer dan de moeite waard zijn) maar veel meer het feit dat ze zo compleet uniek zijn en dat ie de ene na de andere uitpoept in een moordend tempo, bijna een per maand! Merkwaardig baasje, die Ulli Lommel…

Il Deserto del Tartari (Zurlini, 1976). Onlangs was in filmtheater ‘t Hoogt in Utrecht een klein retrospectief te zien onder de naam ‘De Vergeten Films van Valerio Zurlini’. Iedereen kent namelijk de gevestigde namen als Pasolini, Fellini, Visconti, Antonioni etc. en Valerio Zurlini lijkt ergens verloren gegaan te zijn, om redenen die waarschijnlijk niemand begrijpt. En mezelf baserend op ‘Il Deserto del Tartari’, zijn laatste film, is dat een kleine schande. ‘The Desert of the Tartars’ is namelijk een enorme verzameling talent.

De acteurs zijn een verzameling internationale bekendheden: Max von Sydow, Fernando Rey, Jean-Louis Trintignant, Vittorio Gassman en Jacques Perrin: het zijn internationale helden die hier hun beste beentje voorzetten. Het scenario is gebaseerd op de gelijknamige roman van Dino Buzatti en is een merkwaardige mengeling van existentialisme, vervreemding en psychologische diepgang. De film speelt zich af op een gigantisch fort ergens in de middle of nowhere. Op dit fort wacht een grote groep soldaten op een vijand die nog nooit iemand daadwerkelijk gezien heeft en die ook maar niet lijkt te komen. En beetje zoals Samuel Beckett’s befaamde toneelstuk ‘Wachten op Godot’ dus. De film kent een ontzettend traag tempo en alles wat gebeurt is ingehouden en ingetogen. Langzaam maar zeker wordt de paranoia, de onzekerheid en de eenzaamheid van de soldaten groter en groter en de mentale gezondheid daarmee kleiner en kleiner. Zwaarwichtige thema’s als eenzaamheid, kameraadschap en de menselijke aard tot destructie worden allemaal aangeroerd.

Luciano Tovoli verzorgde het camerawerk en doet dit op sublieme wijze. Tovoli werkte samen met uiteenlopende figuren als Antonioni (‘The Passenger’), ‘Dario Argento (‘Suspiria’) en Walerian Borowczyk (‘Behind Convent Walls’) en kreeg bij deze film min of meer volledige vrijheid van Zurlini. Mensen die houden van uitgestrekte en desolate landschappen zullen veel vinden om van te genieten, want het dorre landschap van Iran met daarin een eeuwenoud fort vormen het passende decor van deze film. De afbrokkeling van de menselijke psyche wordt hiermee direct gereflecteerd door de omgeving.

De stijl van Valerio Zurlini is minimalistisch te noemen, hoewel ik de term ‘ascetisch’ ook een zeer treffende omschrijving vind. Chris D. plaatst in zijn inzichtelijke liner notes de stijl van Zurlini ergens tussen de ‘existentiële angst van Antonioni en de fatalistische neoromantiek van Luchino Visconti’, eveneens een accurate omschrijving. De stijl zorgt voor een loodzware film, die echter juist dankzij zijn traagheid en lengte (2,5 uur) zo goed werkt.

En dan is er nog de muziek van Ennio Morricone, die hier een van zijn meest atypische scores afleverde, die echter wel zeer toepasselijke is. De gebruikelijke melodieuze uitbundigheid zou niet gepast hebben bij deze film en Morricone houdt het allemaal zeer ingetogen. Als een van de extra’s van de uitstekende DVD van No Shame (een geweldig label dat afwisselend artfilms en genrefilms uitbrengt) biedt ook nog eens de complete soundtrack van Morricone op CD, een extra die ik graag bij meer films zou zien! Hieronder een van de mooiste thema’s van de film:

Desert of the Tartars

Is ‘Il Deserto del Tartari’ een meesterwerk? Ach, misschien niet. Maar het is een ontzettend enigmatische en intrigerende kijkervaring die je niet snel zult vergeten. Valerio Zurlini zal ik in ieder geval nooit meer vergeten en ik ben nu zeer benieuwd geworden naar wat zijn meesterwerk moet zijn: ‘La Prima Notte di Quiete’ met Alain Delon in de hoofdrol.

[Rickje]

X2

Beter vervolg met betere, mooiere actiescenes..perfect verhaal..uitstekende acteerprestaties dus dat maakt deze film een dikke 9

[Marco Dubbeldam]

Almost Famous

Ook na een tweede keer kijken, een erg leuke film.

[Martijntje]

Vanavond tijdens mn werk :wink: de volgende DVDs gekeken:

PLATOON: Nog nooit gezien, redelijk harde en aangrijpende film over hoe n groep soldaten meer tegen zichzelf vecht dan tegen zijn vijand.. 7,5/10

ELIZABETHTOWN: Lekkere weg-kijk-film, voornamelijk door Kirsten Dunst, al heeft ze in deze flic wel enkele irritante trekjes. Ook n goede rol van Susan Sarandon, trouwens... 6,8 / 10

Gister tijdens mn werk :wink: gekeken:

AMELIE: 3e keer ofzo dat ik m zag, wat n heerlijke film! Mooie stijl, sprookjesachtige settings en een Audrey Tautou om verliefd op te worden... 9+ / 10

CIDADE DE DEUS: Kon m helaas niet helemaal kijken omdat mn werk erop zat [haha!], maar verdient volgens mij wel n volwaardige kijkbeurt. Maar dan rustig thuis op de bank, zonder afleiding...

[Brakhage]

Om 0.45 uur had ik twee opties: gaan slapen of nog een glaasje whisky inschenken en Roman Polanski’s ‘The Tenant’ gaan kijken. Ik koos voor het laatste.

The Tenant (Polanski, 1976). Puike psychologische thriller. Ik heb weinig zin om allemaal veel te gaan schrijven, dus sluit ik me maar aan bij Joris, al moet ik aanmerken dat ik allemaal net iets minder enthousiast ben dan Joris. Uitstekende film, met helaas een hoog ‘been there, done that’ gehalte, dus daarom geen meesterwerk.

De eerste keer dat ik deze film keek vond ik het maar een saai, onbegrijpelijk aftreksel van Rosemary's baby en Repulsion. Wat ik nu heb gezien is een komische combinatie tussen die twee, die zeer persoonlijk, eng en virtuoos is en beide eerdere films overstijgt. Hoe de vork precies in de steel zit en vooral hoe ik naar Le locataire moet kijken weet ik nog niet, maar na de intense kijkervaring van gisteravond ben ik van plan deze film nog heel vaak te gaan kijken.
Het eerste uur is werkelijk geniaal, met fantastische nuances, griezelige sfeer en heerlijke humor (steeds als Trelkovsky aan iets seksueels begint wordt hij onderbroken: in de bioscoop wordt hij aangegaapt en als hij de BH van Simone Choule optilt wordt er net op de deur geklopt (...toch? )). Het is fantastisch hoe Polanski de apathie, hypocrisie en paranoia van de personages in de film koppelt aan herkenbare situaties (denk bijvoorbeeld aan het meesterlijke shot van Trelkovsky die omhoog kijkt naar zijn nieuwe woning), en hoe hij hiermee zeer grote spanning creëert. Net als Catherine Deneuve en Mia Farrow wordt Trelkovsky, wat mij betreft prima gespeeld door Polanski zelf, langzaam gek in een appartement, omgeven door omnipresente buren en een gevoel van verstikking. Hoe Polanski als regisseur appartementen toont in zijn officieuze trilogie bestaande uit Rosemary's baby, Repulsion en deze film is wat mij betreft perfect. In Le locataire word je als kijker op een gegeven moment ook doodsbenauwd van die Monsieur Zy, en de muren van het appartementencomplex. De groteske shots van hoofden zal hier voor een groot deel mee te maken hebben.
Waar het 'probleem' zit, is bij het merkwaardige en nogal ondoorgrondelijke laatste half uur, dat voor sommigen (zoals ik de eerste keer) volkomen belachelijk over kan komen en de hele film verpest. Vermoedelijk is dit een zeer persoonlijke allegorische boodschap van Polanski, maar dat moeten verdere kijkbeurten uitwijzen. De film is overigens schitterend gefilmd door Sven Nykvist, en heeft een sterke score.

Misschien nog twee of drie keer kijken voor ik het onvermijdelijke licht van dit meesterwerk zie, maar ik verwacht wel dat het zo zal uitpakken .

[Maick Werner]

Wallace & Gromit in The Curse of the Were-Rabbit
Grappige avonturen met klei.

Chicken Little
Viel me zwaar tegen. Kwa humor valt er weinig te halen!

[Headhunter]

Gisteravond weer eens naar een relatief nieuwe film gekeken (dat was alweer een tijd geleden). Het was de beurt aan The Constant Gardener en dit bleek een aangename verrassing! De stijl van regisseur Mereilles, die we kennen van City of God, werkte zeer goed bij deze film (gebruik van kleur, hand-held camerawerk, shots tussen het 'gewone volk'). Verder een prima combinatie van een romantisch drama en een politieke thriller, waarin Fiennes en Weisz ook lekker op dreef zijn. Voeg daaraan toe de Afrikaanse muziek, en de sfeer is daar. De film mag dan wel fictie zijn, maar hij is zeer zeker relevant en actueel. Een aanrader!

[Brakhage]

The Party (Edwards, 1968). Aardige komedie van Blake Edwards/Peter Sellers die echter nergens echt weet te overtuigen. Sellers is geweldig als altijd, maar hij krijgt uiteindelijk gewoon te weinig te doen. De grappen zijn te dun gezaaid en nergens echt hilarisch; ze weten enkel een milde glimlach te produceren. Daarnaast speelt de film behoorlijk leentjebuur van films als ‘Mon Oncle’ en ‘Playtime’, zonder ergens het niveau van Tati te benaderen. Leuk om eens gezien te hebben, maar niet veel meer dan dat.

[Joris van Laarhoven]

Om 0.45 uur had ik twee opties: gaan slapen of nog een glaasje whisky inschenken en Roman Polanski’s ‘The Tenant’ gaan kijken. Ik koos voor het laatste.

The Tenant (Polanski, 1976). Puike psychologische thriller. Ik heb weinig zin om allemaal veel te gaan schrijven, dus sluit ik me maar aan bij Joris, al moet ik aanmerken dat ik allemaal net iets minder enthousiast ben dan Joris. Uitstekende film, met helaas een hoog ‘been there, done that’ gehalte, dus daarom geen meesterwerk.

De eerste keer dat ik deze film keek vond ik het maar een saai, onbegrijpelijk aftreksel van Rosemary's baby en Repulsion. Wat ik nu heb gezien is een komische combinatie tussen die twee, die zeer persoonlijk, eng en virtuoos is en beide eerdere films overstijgt. Hoe de vork precies in de steel zit en vooral hoe ik naar Le locataire moet kijken weet ik nog niet, maar na de intense kijkervaring van gisteravond ben ik van plan deze film nog heel vaak te gaan kijken.
Het eerste uur is werkelijk geniaal, met fantastische nuances, griezelige sfeer en heerlijke humor (steeds als Trelkovsky aan iets seksueels begint wordt hij onderbroken: in de bioscoop wordt hij aangegaapt en als hij de BH van Simone Choule optilt wordt er net op de deur geklopt (...toch? )). Het is fantastisch hoe Polanski de apathie, hypocrisie en paranoia van de personages in de film koppelt aan herkenbare situaties (denk bijvoorbeeld aan het meesterlijke shot van Trelkovsky die omhoog kijkt naar zijn nieuwe woning), en hoe hij hiermee zeer grote spanning creëert. Net als Catherine Deneuve en Mia Farrow wordt Trelkovsky, wat mij betreft prima gespeeld door Polanski zelf, langzaam gek in een appartement, omgeven door omnipresente buren en een gevoel van verstikking. Hoe Polanski als regisseur appartementen toont in zijn officieuze trilogie bestaande uit Rosemary's baby, Repulsion en deze film is wat mij betreft perfect. In Le locataire word je als kijker op een gegeven moment ook doodsbenauwd van die Monsieur Zy, en de muren van het appartementencomplex. De groteske shots van hoofden zal hier voor een groot deel mee te maken hebben.
Waar het 'probleem' zit, is bij het merkwaardige en nogal ondoorgrondelijke laatste half uur, dat voor sommigen (zoals ik de eerste keer) volkomen belachelijk over kan komen en de hele film verpest. Vermoedelijk is dit een zeer persoonlijke allegorische boodschap van Polanski, maar dat moeten verdere kijkbeurten uitwijzen. De film is overigens schitterend gefilmd door Sven Nykvist, en heeft een sterke score.

Misschien nog twee of drie keer kijken voor ik het onvermijdelijke licht van dit meesterwerk zie, maar ik verwacht wel dat het zo zal uitpakken .

Altijd fijn als mijn werk geciteerd wordt. Dank .

[Azazel]

Red Eye (met Cillian Murphy en Rachel McAdams)

Spannende thriller van een aardig niveau, niet bloedstollend, wel effectief.
Wat ook helpt in de waardering van deze dvd is dat Rachel een lekker wijf is.

[1der]

Assault on Precinct 13
The Birds