Welke film heb je net gekeken en wat vond je ervan? (10)

[Albert Kostwinder]

Death race

Weer een typische actiefilm met Statham.

Leuk om te zien als popcorn vermaak maar nimmer grensverleggend. De film heeft zeer zeker een paar vette shots maar verzand gauw in hetzelfde soort actie.

Waar ik mij aan ergerde. Je ziet bij een bepaalde scene duidelijk dat er dummies op de grond vallen. Tjee, denk ik dan. Als ik het zie, dan zij (lees:makers) toch ook lijkt mij? Dat begrijp ik dan niet. Zie ik ook bij Terminator 2, als de t1000 achter die politiewagen hangt en door het hek rijdt. Boy, dat is zo fake. Grrr. 200 miljoen in de lucht schieten en dan dat shot erin laten....foei Cameron.... Dit idee heb ik ook bij deze film. Heeft genoeg gekost maar net ff dat puntje op de i zetten ontbeert dan weer...

Verder puntje van kritiek. Ik wordt ook een beetje moe van dat filtergebruik bij de huidige filmmakers. Wellicht dat ik films als Dirty Harry zo leuk vind de laatste tijd?. Groen, rood, blauw. Filtes, filters, filters.....Maar goed, genoeg gezeurd. Hahaha Ach, heb je zo op de meest depri dag van het jaar....

7 / 10 voor de vette shit, 4 / 10 voor de inhoud...

[Yvonne]

House, House en nogmeer House..

[Erwin de Koning]

Death race

Leuk om te zien als popcorn vermaak maar nimmer grensverleggend.

Dat is toch niet een vereiste mag ik hopen voor elke film?

VICKY CRISTINA BARCELONA

MIDNIGHT IN BARCELONA

Aan de ene kant een typische Allen en aan de andere kant ook weer niet omdat ik de steengoede en aartsflauwe grappen mis. De personages zijn goed in hun rol en Scarlett Johansson (ze éét tenminste) is een poepie maar dat weet iedereen, maar degene die echt er bovenuit springt is Javier Bardem die hier nog veel sterker is dan zijn alom geprezen rol in NO COUNTRY FOR OLD MEN

Zoals gewoonlijk in de films van Woody Allen wordt er weer gesmeten met menselijke emoties op een realistische wijze, iets wat ik miste in de laatste films van 'm. Mijn favoriete blijven de 'early funny ones' zoals LOVE AND DEATH maar deze is zeker goed en ook leuk om eens te merken dat een digitaal kleurenfilter niét irritant is

Een vrijwel foutloze film met een sterke soundtrack en dito tempo

8.0

Trailer

[vinnypassy]

Extras, de extra speciale special.

De afsluitende film die hoort bij de twee seizoenen Extras. Andy Millman is zijn afgezaagde succes zat en wil als gerespecteerd acteur gezien worden, waarvoor hij rigoureus besluit alles wat hij heeft op te zeggen: zowel zijn waardeloze impresario als zijn succesvolle sitcom.

Net als in de eerdere twee seizoenen zitten er leuke (en iets minder leuke) gastrolletjes in deze film, is de humor ouderwets maar is de moraal misschien iets wat (net als bij het einde van seizoen 2) tegen de schenen kan stoten. Het wordt echter overtuigend gebracht, Ricky Gervais' rol zit hem als gegoten. Een erg fijn vermaak om te kijken.

[Albert Kostwinder]

Dat is toch niet een vereiste mag ik hopen voor elke film?

Interessante stelling. Waarom zou je niet de lat (te) hoog leggen. Zonder doelstelling weet je zeker dat het bij pogen blijft...Hmm, denk dat een nieuw draadje met dit als rode draad beter is...

[Melzz]

Avatar

Goed....ik was wat sceptisch. Ik herinner me nog 3D films met zo'n blauw en rood glaasje waarbij er af en toe eens wat op je af kwam...geinig maar verder niet echt heel bijzonder. Dat was nu wel even andere koek. Het begon al bij enkele trailers waarbij ik mn ogen uit keek. Toen begon Avatar en kon het echte feest gaan beginnen. Ik was meteen om.....wat een ervaring!! Mn ogen moesten echt even wennen maar na verloop van tijd was het echt te gek. Wellicht niet altijd even scherp, vooral bij scènes die erg snel gingen was het niet altijd even goed focussen. Maar over het algemeen....wat een diepte!! Niet altijd even functioneel....zo zat ik naar details te kijken die er totaal niet toe deden. Ook de ondertiteling zweefde van hot naar her.

Dan het verhaal waar al zoveel over is gezegd. Dat is zo dun als het maar kan. Zelden zo'n opstapeling van clichés gezien met dito eendimensionale karakters. Die eendimensionale karakters waren echter wel in 3D...dus echt eendimensionaal waren ze niet.....ahum. Echt veel tijd om me er echt aan te storen kreeg ik niet want ik zat me voor de volle 100% te vergapen aan de beelden. Tja...eyecandy...and that's it. Nergens werd ik door het verhaal gegrepen. Het gegeven dat het inheemse volk pas voor zichzelf weet op te komen met behulp van een blanke Amerikaan is nog het meest storende. En de muziek....die was echt erg gemakzuchtig met vele herkenbare gerecyclede deuntjes. Dus jammer dat daar niet wat meer zorg aan is besteed. Wellicht dat het verhaal zo simpel is gehouden zodat men voor de volle 100% kan genieten van de 3D wereld of omdat ook de jeugdige kijkers het geheel nog moeten kunnen volgen?

Wellicht komt het omdat dit mn eerste 3D ervaring was maar de minpuntjes wegen niet op tegen het overweldigde spektakel dat ik voorgesteld kreeg. Als ik deze film normaal zou kijken zonder 3D, zou ik het zeker een stuk minder hebben gevonden. Ik ga nu ook zeker naar Alice in Wonderland in 3D....trailer was echt gaaf. Dit gaf voor mij echt een geheel nieuwe betekenis bij een bioscoopbezoek en die zin heeft het voor mij wel de cinema voor een deel veranderd. Als er straks echt een goede film komt in 3D is het volgens mij helemaal genieten. Ik zie Avatar dan ook als een film die de weg vrijmaakt voor andere 3D producties.

Er valt dus genoeg op aan te merken maar als hersenloos vermaak voldoet dit voor de volle 100%. Ik zou zo weer heen gaan. Ik weet nog dat ik vroeger als kind soms helemaal hyper en enthousiast een zaal verliet. Dat gevoel had ik nu weer en dat is een hele prestatie. Ik herinner me dus vooral de effecten, de prachtige wereld en het 3D gebeuren. En dat is voor nu voor mij ruimschoots voldoende.

9.0

[mad dog]

The War Zone (1999)


The War Zone is een zwaar maar ook zeer interessant debuut van Tim Roth.
De film behandelt zoiezo al een zwaar thema, maar de cinematografie van de film benadrukt dit nogmaals. Waar de meeste films dit onderwerp soms toch wat sensationeel benaderen, kiest Tim Roth voor een geheel andere stijl. Deze film doet juist zeer ingetogen en beklemmend aan, met soms een rauwe emotionele uitspatting. De cinematografie, samen met de muziek zorgen ervoor dat de sfeer in de film beklemmend en claustrofobisch aandoet. De omgeving waarin de film zich afspeelt is kenmerkend voor het thema en de gemoedstoestand van de personages. De altijd grauwe en donkere lucht van Zuid-Engeland, de massieve en ruige kust die volstaat met rotsen. Deze omgeving samen met de bovengenoemde punten zorgen er wel voor dat de film je met een naar gevoel in zijn greep houdt.

Ik weet niet wat het met Engelse cinema is, maar het weet me altijd op een bepaalde manier te raken. Het is de rauwheid, maar misschien toch vooral het realisme waarmee deze films een kritische kanttekening zetten bij de donkere zijde van de maatschappij.
The War zone is een zware maar indrukwekkende film, die me naderhand met een erg naar gevoel achterliet.

8.4

Zeer zeker een film die indruk maakt, maar je vermeldt niet dat het om incest gaat,in zijn ergste vorm. Een grote pluim trouwens voor acteur Ray Winstone en actrice Lara Belmont.

[Brakhage]

56. Park Row (Samuel Fuller, 1952) :: 9.0

Als ik me niet vergis is ‘Park Row’ Fuller’s eigen favoriet van zijn films, maar dat zal ongetwijfeld mede dankzij het onderwerp komen: de film draait om de krantenwereld, een wereld die Fuller met zijn achtergrond als journalist uiteraard zeer goed kende en waar hij een sterke persoonlijke band mee had. Opvallend om te zien hoe Fuller’s visuele stijl in pas zijn vijfde film al volledig uitgekristalliseerd is, want ‘Park Row’ behoort zonder twijfel tot een van zijn meest krachtige films waarvan erg veel op het conto van de mise-en-scène moet komen. Uiteraard die vele Fulleriaanse extreme close-ups, hier vaak met twee personen achter elkaar geplaatst en vreselijk veel complexe camerabewegingen en lange takes – Fuller werd hierbij zeer gesteund door Jack Russell die later nog zou fungeren als camera operator bij ‘Touch of Evil’ en Hitchcock’s director of photography zou zijn op ‘Psycho’. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ‘Park Row’ redelijk wat weg heeft qua look van die twee meesterwerken, omdat de belichting in alle drie de films duidelijk overeenkomsten vertonen. Fuller en Russell creëren hiermee een bijzonder overtuigende wereld voor het imposante relaas over een kleine krant die het hoofd probeert te bieden aan een grotere en ook een journalistieke integriteit probeert te behouden. De intense emoties spatten natuurlijk weer van het scherm af in een film die zonder twijfel tot Fuller’s allerbeste behoort.

57. Pickup on South Street (Samuel Fuller, 1953) :: 9.0

Erg interessant om deze film meteen na ‘Park Row’ te kijken omdat daarmee (naast uiteraard de vele overeenkomsten) ook de verschillen heel goed zichtbaar worden. Vooral visueel is het onmiskenbaar Fuller allemaal, maar wel iets ingetogener en minder extreem dan in ‘Park Row’. Vooral de camerabewegingen en lange takes zijn hier grotendeels vervangen door een meer statische camera en meer montage, zonder overigens veel in kracht in te boeten. Een verklaring hiervoor is gemakkelijk te geven, want ‘Park Row’ was een onafhankelijke productie voor Fuller, terwijl hij ‘Pickup at South Street’ voor een grote studio, Fox, maakte. Je zou dus kunnen stellen dat hij voor deze film zijn persoonlijke stijl aangepast heeft aan het Studio Systeem, hoewel Fuller er nog steeds in slaagt om duidelijk zijn persoonlijk stempel op de film te drukken: ‘Pickup’ is vele malen energieker en visueel interessanter dan de gemiddelde film noir. Uiteraard is ook het verhaal weer gebracht op die heerlijk botte wijze die Fuller zo uniek maakt – er zijn altijd enkele scènes in deze film die dusdanig gewelddadig zijn dat ik me afvraag hoe hij er mee weg kon komen. Wat ‘Pickup’ enigszins inlevert op visueel vlak, maakt het weer ruimschoots goed met de aanwezigheid van topacteurs, waarbij Richard Widmark en vooral Thelma Ritter perfect gecast zijn. Ritter is altijd goed, maar haar vertolking van Moe is vrijwel perfect en iedere scene waar ze in zit is een puur genot om te kijken. Maar ondanks dat Fuller bekend stond als een emotionele barbaar, bewijst hij in deze film ook vreselijk oprecht uit de hoek te kunnen komen. De doodscene van Moe is vreselijk ontroerend en oprecht, met briljante dialoog en een werkelijk sublieme performance van Ritter. Het is een zeldzaam mooi moment, niet alleen een hoogtepunt in Fuller’s oeuvre, maar sowieso een van de sterkste scènes die ik ooit op film gezien heb.

58. Play Time (Jacques Tati, 1967) :: 10.0

De blu-ray van Criterion is fantastisch en maakt deze unieke film alleen nog plezieriger om naar te kijken.

59. City Lights (Charles Chaplin, 1931) :: 8.0

Blijft een sterke Chaplin.

60. Body Double (Brian De Palma, 1984) :: 4.0

De zoveelste idiote film van De Palma, ditmaal een uiterst vervelende pastiche van ‘Vertigo’, ‘Rear Window’ en ‘Dial M for Murder’. Oersaai.

61. The Reluctant Debutante (Vincente Minnelli, 1958) :: 3.0

Straightforward comedy is duidelijk niet Minnelli’s sterkste kant. Alleen ‘Father of the Bride’ is een leuke comedy, de rest is stuk voor stuk verschrikkelijk.

62. Fight Club (David Fincher, 1999) :: 7.5

Dit is typisch zo’n quasi-intelligente film. Het is het soort intelligentie van een film als ‘Memento’, waarbij alle intelligentie in de verhaalstructuur is gaan zitten en men de illusie wekt van intelligentie. Het is zeer goed te vergelijken met een goocheltruc, waarbij het ook altijd draait om afleiding: de goochelaar zorgt ervoor dat mensen naar zijn linkerhand kijken terwijl hij juist met zijn rechterhand de truc uitvoert. De eerste keer dat je zo’n truc ziet heb je dan het gevoel naar iets magisch te zitten kijken, maar op het moment dat je door hebt hoe de truc werkt, verdwijnt alle magie en blijft hooguit een waardering voor de vakkundige vingervlugheid over. Als je in ‘Fight Club’ namelijk door de truc heenkijkt, blijft er uiteindelijk vrij weinig over en je zou dan willen dat men iets meer aandacht besteedt had aan daadwerkelijke inhoud in plaats van de illusie van inhoud. Want welbeschouwd is de film enkel in staat om enkele filosofische of maatschappijkritische aspecten aan te stippen, zonder dat echt fatsoenlijk uit te werken. Daarnaast is de filosofische ondertoon verre van origineel, het is enkel een soort verkapte LSD film, een soort agressieve hippiefilm – oude wijn in nieuwe zakken dus. Ronduit vervelend is de nihilistische en nogal opportunistische wijze waarop de film een nog altijd valide filosofie in zekere zin misbruikt om daarmee de illusie van diepgang te creëren, terwijl de film niet in staat is om zijn eigen filosofie op een constructieve wijze toe te passen. Op het einde blijft dan ook hoofdzakelijk een gevoel van overweldigende leegheid over, wat zelfs door de uitstekende acteerprestaties en alle visuele razzle dazzle niet verbloemd kan worden.

63. Cat on a Hot Tin Roof (Richard Brooks, 1958) :: 8.5

Duidelijk een van de sterkste Tennessee Williams verfilmingen.

64. Das blaue Licht (Leni Riefenstahl, 1932) :: 8.5

Het regiedebuut van Leni ‘Ich habe es nicht gewußt’ Riefenstahl is een film in dat destijds nogal populaire maar tegenwoordig praktisch vergeten genre: de Bergfilm. Riefenstahl filmde alles op locatie met bijna enkel de mensen die daar woonden, waarmee ze dus vrolijk iets als het Italiaanse Neorealisme voor was. Qua stijl kan de film echter niet verder verwijderd zijn van het Neorealisme, want dit is in ieder opzicht de definitie van filmpoëzie. Hoe ze het allemaal voor elkaar gekregen heeft weet ik niet, maar Riefenstahl komt op de proppen met een waterval van poëtische beelden die in samenwerking een vreselijk hypnotiserende ervaring opleveren. Het feit dat alle dialoog (waarvan er overigens weinig is) vrij duidelijk wel in de studio opgenomen is, geeft de film enkel nog meer het gevoel van vervreemding en het idee dat alles een soort vreemde combinatie van Duits Expressionisme a la ‘Nosferatu’ en Frans Impressionisme is – een soort surreële droom. Het verhaal is zo traag als stroop, maar draagt uiteindelijk ook bij aan het dromerige en onwereldse gevoel. Het was blijkbaar een van de favoriete films Adolf Hitler die dankzij deze film Riefenstahl als zijn huisfilmer inlijfde, met alle gevolgen van dien.

[Jeroen Trapman]

District 9 (BR)

Geweldige film. De documentaire-achtige stijl van presentatie is erg goed gedaan, en door District 9 zal ik Neill Blomkamp absoluut in de gaten gaan houden. Het shaky camerawerk op sommige stukken is erg toepasselijk, waardoor je je echt in de film zit.
Prima geacteerd, en het verhaal is naar mijn mening origineel (eindelijk iets anders dan wereld overheersing) en goed uitgewerkt.
De BR is top. Beeld is haast perfect, en het geluid ook (zeker met een paar goede speakers). Een aanrader!

8.5/10

Ik heb trouwens nog een vraagje:
Ik heb met een aantal mensen the Hurt Locker en een van de minpunten die vaak voorkwam was het camerawerk (een aantal vonden het shaky beeld heel erg storend). Ik krijg meestal bij films daardoor juist het gevoel dat ik er middenin zit, maar als het teveel wordt gebruikt ergert me wel eens.
Nu vroeg ik me af wat jullie mening hierover was. Is het heel erg of is het een beetje vergelijkbaar met de snelle scenes in District 9?

[wolverine]

euhm....meneer Brakhage....wil even reageren op de 7,5 voor Fight Club....

Jouw stuk zo lezende ben ik toch bang dat je e.e.a. ontgaan is in de film.....of hij spreekt je gewoonweg niet aan.....dat kan natuurlijk ook. Juist als je doorhebt wat de truc is ga je de film met andere ogen zien. Het gaat niet om de truc maar om de illusie die we zelf creeëren en de zaken die we denken nodig te hebben om voort te kunnen bestaan. Vandaar: "The Things you own, end up owning you!".
Kijk om je heen en zie hoe de media bepaald wat we belangrijk vinden en ons hierbij ontnemen van wie en wat we als individu kunnen en willen zijn......en helemaal belangrijk hoe we er stuk voor stuk intrappen.

Elke keer weer kan ik deze film zien en versteld staan over de dingen die er in zitten en feitelijk de filosofie die het is. Voor Hollywood was dit ab-so-luut niet mainstream....vandaar dat hij dus flopte, uitgroeide tot cultfenomeen en tot velen....waaronder ikzelf.....gezien werd als één van de betere films.

Ik zou je willen aanraden deze film over een jaar of wat nog een keer te bekijken en probeer hem dan nog eens te reviewen. Misschien is het leeftijd, misschien is het smaak, misschien wel levenservaring (jaja ook ik word filosofisch)! Maar deze film is toch wel één van de meest gewaagde hollywood films ooit........staat tenslotte niet voor niks zo hoog in de IMDB top 100.

Zo, moest ik ff kwijt. Met deze paar woorden valt het nog wel mee hoor, maar zoals je gemerkt zal hebben vind ik deze film ......niks persoonlijks dus.

[Melzz]

Een hoge imdb notering zegt uiteindelijk geen ene ruk en helemaal niets over de kwaliteit van een film. Het zegt eerder iets over populariteit. Frans Bauer is ook heel populair, net als Jan Smit en ook de Toppers verkopen Arena's vol. Maar of dat nu een graatmeter is voor kwaliteit?? Ik zeg van niet. Toen Fight Club uitkwam, 11 jaar geleden, vond ik hem ook erg sterk. De keren dat ik hem terug zag, werd hij eigenlijk steeds minder sterk en vorig jaar toen ik hem voor het laatst zag vond ik er eigenlijk weinig meer aan. De vergelijking met een goocheltruc vind ik op zich wel leuk gevonden. Dat gevoel heb ik zelf ook. De eerste keer denk je....wow....maar na een aantal keer blijft voor mij slechts de truc over. Consumptie is slecht.....dat is wat de film zegt. Maar om dat nu als een diepe filosofische invalshoek te bestempelen....nou nee.

[Melzz]

60. Body Double (Brian De Palma, 1984) :: 4.0

De zoveelste idiote film van De Palma, ditmaal een uiterst vervelende pastiche van ‘Vertigo’, ‘Rear Window’ en ‘Dial M for Murder’. Oersaai.

Ha...je blijft het proberen met De Palma. Volgens mij kun je nu wel zo sachies an concluderen dat die knakker niets voor je is.....of ga je toch stug door...op zoek naar die ene De Palma die je wel kunt bekoren?

[Davidshadow13]

District 9 (BR)

Geweldige film. De documentaire-achtige stijl van presentatie is erg goed gedaan, en door District 9 zal ik Neill Blomkamp absoluut in de gaten gaan houden. Het shaky camerawerk op sommige stukken is erg toepasselijk, waardoor je je echt in de film zit.
Prima geacteerd, en het verhaal is naar mijn mening origineel (eindelijk iets anders dan wereld overheersing) en goed uitgewerkt.
De BR is top. Beeld is haast perfect, en het geluid ook (zeker met een paar goede speakers). Een aanrader!

8.5/10

Ik heb trouwens nog een vraagje:
Ik heb met een aantal mensen the Hurt Locker en een van de minpunten die vaak voorkwam was het camerawerk (een aantal vonden het shaky beeld heel erg storend). Ik krijg meestal bij films daardoor juist het gevoel dat ik er middenin zit, maar als het teveel wordt gebruikt ergert me wel eens.
Nu vroeg ik me af wat jullie mening hierover was. Is het heel erg of is het een beetje vergelijkbaar met de snelle scenes in District 9?

Ja echt, het geluid was zeker indrukwekkend. Ik heb The Hurt Locker in de UK gezien in de cinema, en daar was het best wel erg met die snelle scenes maar bijv. nog niet zo erg als bij Cloverfield. ik denk dat The Hurt Locker ergens tussen D9 en Cloverfield inzit.

Verder komt er wss een sequel op D9 wat heel leuk is. Veder vond ook ik inderdaad de docu achtige stijl heel goed gedaan.

[Brakhage]

Ik zou je willen aanraden deze film over een jaar of wat nog een keer te bekijken en probeer hem dan nog eens te reviewen. Misschien is het leeftijd, misschien is het smaak, misschien wel levenservaring (jaja ook ik word filosofisch)! Maar deze film is toch wel één van de meest gewaagde hollywood films ooit........staat tenslotte niet voor niks zo hoog in de IMDB top 100.

Haha, je praat tegen me alsof ik een knulletje van 16 bent dat net voor het eerst aan film komt snuffelen.... Zoals Melzz ook al zei, ik vond hem jaren geleden toen hij net uit was ook een goed, maar juist nu er een jaar of wat over heen gegaan zijn en ik aanzienlijk wat meer levenservaring heb blijft er gewoon een stuk minder van over. En ik denk niet dat me eea ontgaan is, maar maak me gerust duidelijk wat me dan ontgaan zou zijn.

Maar het feit dat je de IMDB top 100 als graadmeter neemt zegt alles over jouw kijk op film lijkt me.

[Brakhage]

Ha...je blijft het proberen met De Palma. Volgens mij kun je nu wel zo sachies an concluderen dat die knakker niets voor je is.....of ga je toch stug door...op zoek naar die ene De Palma die je wel kunt bekoren?

Nou, ik heb Body Double nog gekeken omdat het op zich toch een De Palma 'klassieker' is en vooral omdat deze het meest sleazy en uitzinnig zou zijn. Maar zoals ik al vreesde viel dat allemaal vreselijk mee, dus voelde ik me weer wat in mijn anus genaaid (en nee, ditmaal vond ik dat niet fijn). Voorlopig heb ik geen films meer van de beste man op mijn lijstje staan, ik denk dat ik nu wel geconcludeerd heb dat het onzin is allemaal, wellicht dat ik over een poos nog eens iets probeer, vooral om te proberen te begrijpen wat sommige mensen er in zien. Want ik weet niet wat ik erger vind, de 'kwaliteit' van zijn films of het feit dat mensen blijven roepen dat het briljante films zijn zonder dat ze ook maar een beetje kunnen duidelijk maken wat er dan zo goed aan zou zijn. Ach ja, c'est la vie...

[Bas Reuver]

Een hoge imdb notering zegt uiteindelijk geen ene ruk en helemaal niets over de kwaliteit van een film. Het zegt eerder iets over populariteit. Frans Bauer is ook heel populair, net als Jan Smit en ook de Toppers verkopen Arena's vol. Maar of dat nu een graatmeter is voor kwaliteit?? Ik zeg van niet. Toen Fight Club uitkwam, 11 jaar geleden, vond ik hem ook erg sterk. De keren dat ik hem terug zag, werd hij eigenlijk steeds minder sterk en vorig jaar toen ik hem voor het laatst zag vond ik er eigenlijk weinig meer aan. De vergelijking met een goocheltruc vind ik op zich wel leuk gevonden. Dat gevoel heb ik zelf ook. De eerste keer denk je....wow....maar na een aantal keer blijft voor mij slechts de truc over. Consumptie is slecht.....dat is wat de film zegt. Maar om dat nu als een diepe filosofische invalshoek te bestempelen....nou nee.

Het lijkt me logisch dat dit soort films wat minder worden na meerdere kijkbeurten. Als je precies weet hoe de vork in de steel zit, kijk je er ook niet meer echt van op. Zowel Maikel als jij geven echter aan dat bij de eerste kijkbeurt de film veel beter werd gevonden. Moet een film als "Fight Club" dan niet als een goede film met een lage herkijkwaarde gezien worden? Of is "Fight Club" niet zo'n goede film, omdat je het na 10 keer kijken wel gezien hebt?

[Erwin de Koning]

De zoveelste idiote film van De Palma, ditmaal een uiterst vervelende pastiche van ‘Vertigo’, ‘Rear Window’ en ‘Dial M for Murder’. Oersaai.

Maikel, ik dacht dat jij en ik er toch wel over uit waren dat De Palma net als Oliver Stone geen ene rotmoer kan. PHANTOM OF THE PARADISE en NATURAL BORN KILLERS zijn toevalstreffers

[Brakhage]

Het lijkt me logisch dat dit soort films wat minder worden na meerdere kijkbeurten. Als je precies weet hoe de vork in de steel zit, kijk je er ook niet meer echt van op. Zowel Maikel als jij geven echter aan dat bij de eerste kijkbeurt de film veel beter werd gevonden. Moet een film als "Fight Club" dan niet als een goede film met een lage herkijkwaarde gezien worden? Of is "Fight Club" niet zo'n goede film, omdat je het na 10 keer kijken wel gezien hebt?

Ik denk dat goede films zich juist onderscheiden door het feit dat je ze eindeloos vaak kunt zien. De herkijkwaarde lijkt me belangrijker dan al het andere en juist de echt goede films worden enkel beter naarmate je ze vaker ziet. Als een film minder wordt naarmate je hem vaker ziet, betekent het dus dat de film sowieso niet zo goed was als je eerst dacht. Dat zijn gimmickfilms.

Maikel, ik dacht dat jij en ik er toch wel over uit waren dat De Palma net als Oliver Stone geen ene rotmoer kan. PHANTOM OF THE PARADISE en NATURAL BORN KILLERS zijn toevalstreffers

Ja, ik weet het... maar het punt is dat er allerlei mensen aan mijn kop blijven zeuren die blijven volhouden dat De Palma iets kan en om echt een mening over iets te kunnen vormen moet ik uiteindelijk wel de belangrijkste films gezien hebben helaas. Ik ben nu zelfs bang dat Phantom of the Paradise me niet meer gaat bevallen....

[Melzz]

Het lijkt me logisch dat dit soort films wat minder worden na meerdere kijkbeurten. Als je precies weet hoe de vork in de steel zit, kijk je er ook niet meer echt van op. Zowel Maikel als jij geven echter aan dat bij de eerste kijkbeurt de film veel beter werd gevonden. Moet een film als "Fight Club" dan niet als een goede film met een lage herkijkwaarde gezien worden? Of is "Fight Club" niet zo'n goede film, omdat je het na 10 keer kijken wel gezien hebt?

Fight Club is geen slechte film, ik gaf hem de laatste keer een 7. De eerste keer was ik overrompeld door de verrassing en dat is leuk. Hetzelfde gevoel had ik bv bij The Usual Suspects. Een tweede keer vallen er wellicht weer andere dingen op maar dan ben ik er persoonlijk wel klaar mee. Sommige films leunen te sterk op een verrassende ontknoping dat de hele film eigenlijk naar dat moment toewerkt. Als je de ontknoping dan al weet, is het hele "er naar toe werken" een beetje overbodig geworden en is de lol er al vanaf. Op zich kun je dat bij heel veel films zeggen natuurlijk. Veel films hebben een ontknoping. Bij Fight Club vind ik echter de herkijkwaarde een stuk minder inderdaad. Het "diepe" vind ik ook erg meevallen qua boodschap. Het blijft een vakkundig gemaakte film met leuke acteurs en het ziet er allemaal slick uit. Sommige films worden steeds beter en sommige films verliezen wat aan kracht. Fight club is er voor mij een van die bij herkijken steeds meer aan kracht verliest.

[Jordy van Buel]

Fight Club is geen slechte film, ik gaf hem de laatste keer een 7. De eerste keer was ik overrompeld door de verrassing en dat is leuk. Hetzelfde gevoel had ik bv bij The Usual Suspects. Een tweede keer vallen er wellicht weer andere dingen op maar dan ben ik er persoonlijk wel klaar mee. Sommige films leunen te sterk op een verrassende ontknoping dat de hele film eigenlijk naar dat moment toewerkt. Als je de ontknoping dan al weet, is het hele "er naar toe werken" een beetje overbodig geworden en is de lol er al vanaf. Op zich kun je dat bij heel veel films zeggen natuurlijk. Veel films hebben een ontknoping. Bij Fight Club vind ik echter de herkijkwaarde een stuk minder inderdaad. Het "diepe" vind ik ook erg meevallen qua boodschap. Het blijft een vakkundig gemaakte film met leuke acteurs en het ziet er allemaal slick uit. Sommige films worden steeds beter en sommige films verliezen wat aan kracht. Fight club is er voor mij een van die bij herkijken steeds meer aan kracht verliest.

Om maar even een andere film van Fincher er bij te halen, ik denk dat Se7en een stuk minder leunt op de ontknoping (ondanks dat deze minstens zo briljant is) en daarom ook een veel betere herkijkwaarde heeft, die film blijft boeien en keer op keer zie je weer andere dingen.

[Mik. V]

Zeer zeker een film die indruk maakt, maar je vermeldt niet dat het om incest gaat,in zijn ergste vorm. Een grote pluim trouwens voor acteur Ray Winstone en actrice Lara Belmont.

Ik weet dat ik dat niet heb vermeld .. Ikzelf begon ook blanco aan de film, wil daarom niet het plot weggeven

[TheGodfather]

Dexter - Season 2
Het eerste seizoen vond ik al erg sterk maar het tweede seizoen overtreft het dat met verve. De karakters en de onderlinge relaties worden verder uitgediept, Dexter is een geweldig hoofdpersonage en het kat-en-muis spel die als rode draad door het seizoen loopt is spannend en verslavend tegelijk.
Ook is de combinatie tussen spanning en (zwarte) humor erg goed en mooi in balans.
Een heerlijke serie! Morgen meteen op zoek naar seizoen 3

9,0/10


East Of Eden
Deze film van Elia Kazan is alleen al legendarisch omdat de korte maar indrukwekkende carriere van James Dean hiermee begon. Dit is Dean`s eerste rol die hij ooit speeld.
Hij speelt Cal, een jongeman die nooit echt geliefd is door z`n vader en het in de "strijd" om zijn liefde en aandacht het altijd moet afleggen tegen z`n oudere broer. Hij probeert er alles aan te doen om dat te veranderen, met alle gevolgen van dien.

Het verhaal is een moderne herbewerking van het bijbelverhaal van Kane en Abel, neergezet tegen de achtergrond van de Eerste Wereldoorlog, en wordt hier prachtig vertolkt door Dean en z`n tegenspeler Richard Davalos. Dean is in iedere scene die hij in beeld is (en dat is ongeveer iedere scene van de film) overtuigend en is hij echt Cal. Hij kreeg dan ook terecht een Oscar voor deze rol.
De fotografie is prachtig, het ontzettend brede Cinemascope formaat wordt door Kazan slim gebruikt. Hij concentreert zich in het frame echt alleen op die dingen die interessant zijn voor het verhaal en die er dus toe doen. De rest van het frame wordt steeds mooi opgevuld en zo levert het dus tegelijkertijd effectieve en mooie beelden op.
Op alle vlakken dus een pracht film, een klassieker die je tot het einde toe bij de keel pakt en pas na het einde los laat.
Absolute aanrader.

8,8/10

[Melzz]

Om maar even een andere film van Fincher er bij te halen, ik denk dat Se7en een stuk minder leunt op de ontknoping (ondanks dat deze minstens zo briljant is) en daarom ook een veel betere herkijkwaarde heeft, die film blijft boeien en keer op keer zie je weer andere dingen.

Vind ik ook.

The Toolbox Murders - 1978

Slasher met een nogal vreemde opbouw. Het eerste half uur bestaat uit enkele moorden door een vent met een skimasker en een....toolbox met inhoud. Daarna wordt er een jongen geïntroduceerd die de vriend is van een vermist meisje. Vervolgens wordt de moordenaar onthuld (was niet moeilijk te raden) en krijgen we zn bizarre motivatie te horen. Daarna komt er nog een bizarre ontwikkeling. Het is weer eens wat anders zullen we maar zeggen. Ik vond het wel geinig. Ik had smoezelig beeld verwacht maar het ziet er allemaal zeer strak uit. De muziek viel ook positief op. Op de Blue Underground dvd staat nog een interview met een enthousiast meisje die een naakt slachtoffer speelde. Ze is er trots op en heeft daarna nog wat adultdingetjes gedaan.

7,3

[Peter van santbrink]

Een hoge imdb notering zegt uiteindelijk geen ene ruk en helemaal niets over de kwaliteit van een film. Het zegt eerder iets over populariteit. Frans Bauer is ook heel populair, net als Jan Smit en ook de Toppers verkopen Arena's vol. Maar of dat nu een graatmeter is voor kwaliteit?? Ik zeg van niet. Toen Fight Club uitkwam, 11 jaar geleden, vond ik hem ook erg sterk. De keren dat ik hem terug zag, werd hij eigenlijk steeds minder sterk en vorig jaar toen ik hem voor het laatst zag vond ik er eigenlijk weinig meer aan. De vergelijking met een goocheltruc vind ik op zich wel leuk gevonden. Dat gevoel heb ik zelf ook. De eerste keer denk je....wow....maar na een aantal keer blijft voor mij slechts de truc over. Consumptie is slecht.....dat is wat de film zegt. Maar om dat nu als een diepe filosofische invalshoek te bestempelen....nou nee.

vind die vergelijking niet opgaan, denk toch dat degene die op de imdb site stemmen vnl liefhebbers zijn en dus heel goed de kwaliteit van een film kunnen waarderen; als ik de top 250 zo doorkijk kan ik ook niet zo snel een (kwalitatief) slechte film eruit halen

cijfers uit imdb zijn zeker geen garantie dat het een goede film is maar is zeker wel een goede graadmeter (vooral als er veel gestemd is en de variatie klein is)

[Marcel v/d H.]

Mad Detective (Johnny To & Ka-Fai Wai, 2007)
Na Exhiled is ook Mad Detective weer een prima misdaadfilm van Johnnie To. De film als geheel is al bovengemiddeld, maar enkele scènes schieten daar nog boven uit en zijn ronduit briljant. Visueel is dit een pareltje, ook nu valt weer te zien dat To bewonderaar is van Leone, veel van zijn kenmerken zijn weer terug te vinden. Het script steekt goed in elkaar en de score is sterk en origineel. De paar kleine schoonheidsfoutjes neem je wel voor lief (bijvoorbeeld het zichtbaar blijven ademen van een lijk…). 8.5