Welke film/serie heb je net gekeken en wat vond je er van? (12)

[Marcel Hoeve]

The Adventures Of Priscilla, Queen Of The Desert (1994)



(Blu-ray, US, NL-ondertitels)

IMDB: 7,3

Film: 8
Beeld: 8
Geluid: 7
Extra's: 5

Heb zelf niet zo veel met travestieten, maar dit is een erg leuke en vooral kleurrijke film.

[vinnypassy]

Warrior (2011, Gavin O'Connor)

Af en toe ontbeert het nut van enkele sideplots me enigszins (zoals die vrouw van wijlen Manny en de sporadische momenten met de schooldirecteur/studenten), maar gelukkig wordt hier niet teveel onnodige aandacht aan besteed en heeft het tegen het einde ook nog zijn nut gehad. Visueel zit de film strak in elkaar, met een lekker donker sfeertje en fijn geschoten beelden. Niet alleen tijdens de gevechten, maar ook daarbuiten: donker en grimmig, zoals het gezin zich ontvouwt tijdens de film.

Hoewel het verhaal op zichzelf wat clichématig is, zoals dat snel het geval is bij boksfilms, is de aanpak hiervan (een uit elkaar gerukt gezin waarbij geen ruimte is voor een gemakkelijke en melodramatische vergiffenis om de kijker emotioneel te raken) erg sterk. Helaas werd dit naar het einde toe net iets teveel vergeten: de focus verplaatste zich naar de gevechten. Hier is weinig mis mee, maar het ten koste van de verhaalvertelling.

Gelukkig wordt gedurende de ontknoping het verhaal niet vergeten. De pijn verplaatst zich van mentale kwelling naar zowel fysiek als mentaal en het slot leverde een stel vochtige ogen bij mij op. Niet in de laatste plaats dankzij de prachtige klanken van The National, zoals muziek de gehele film een constante factor is. Net als afgelopen jaar toen The Fighter het liet zien, moeten de boksfilm het tegenwoordig hebben van de uitvoering. En net als The Fighter blinkt ook Warrior daarin uit, zonder het op een eenvoudige melodramatische weg te gooien.

[Brakhage]

Ben maar even zo vrij geweest om de volgende vraag met daarop mijn antwoord hier te posten:


The Naked Kiss (Sam Fuller, 1964): 10

Hoi Maikel,

Ik heb onlangs Samuel fuller’s ‘The Naked Kiss’ gezien. Ik vond het net als ‘Shock Corridor’ een geweldige kijkervaring. De film begon meteen al geweldig met de furieuze Kelly, die haar ‘manager’ een afranseling gaf. ‘Shock Corridor’ had mij meteen in zijn greep, maar bij ‘The Naked Kiss’ duurde het wat langer grip op de gebeurtenissen (en dan vooral het hoe en waarom) te krijgen.

Ik zit nog met een aantal vragen, waarvan momenteel de grootste de volgende is: waarom kwamen,nadat Kelly vrij kwam, de gehandicapte kinderen niet meer in beeld? De kinderen speelden een belangrijke rol in haar leven nadat ze besloten had haar oude leven de rug toe te keren (of misschien waren zijn wel één van de reden voor haar). Was Fuller bang dat het te sentimenteel zou worden ze op te voeren bij haar vertrek en mogelijk te gebruiken als argument voor Kelly om te blijven? Het laatste shot, Kelly lopend in een verder verlaten straat, vond ik ook voor meerdere …(kom niet op het woord) uitlegbaar. Maar zoals jij in jou hieronder aangehaalde stukje schreef, “je weet nooit welke kant Fuller nou precies op wil, vermoedelijk alle kanten”.

In jouw stuk van 11-11-2008 schreef jij: “En dan na een uur komt die meest memorabele scène uit de film, dat onderwerp waar films zelfs vandaag de dag liever ver weg van blijven, overigens bijzonder smaakvol gebracht door Fuller – de censor bestond nog natuurlijk. Maar vanaf dat moment komt alles in de film helemaal samen en krijgen alle voorgaande scènes hun betekenis.” Ik vermoed dat je de scene bedoelt waarin Mr. Grant zich ontpopt als een pedofiel. Ligt de sleutel bij het gegeven kinderen? Kelly verklaart op een bepaald moment, ik weet niet of het voor of na het pedo-incident is, dat zij geen kinderen kan krijgen. Is het willen trouwen van Grant met Kelly een manier voor hem om dicht bij kinderen te komen? Daarop voortbordurend…is het hem wel om haar te doen.

Dat laatste kunnen we volgens mij met een resoluut nee beantwoorden, iets waar de film zelf volgens mij vrij openlijk over is. Grant zegt namelijk letterlijk tegen Kelly dat ze bij elkaar passen omdat ze allebei ziek zijn en daarom elkaar kunnen begrijpen. Dus het is hem helemaal niet om haar te doen, maar meer om datgene waar zij voor staat. Zijn idee over hun huwelijk komt wat mij betreft sterk overeen met het idee van het gemakshuwelijk tussen een homoseksuele man en een vrouw wat vooral vroeger populair was en waarin een man en vrouw samenleven om op die manier voor de buitenwereld een ‘normaal’ heteroseksueel koppel te vormen en daarmee mogelijke geruchten de kop in te drukken, maar onderwijl allebei min of meer een eigen leven leiden. Ondanks dat Grant duidelijk niet goed bij zijn hoofd is, vraagt de film ons wel om hoeren en pedofielen met elkaar te vergelijken en volgens mij is Fuller meer een moralist dan veel mensen lijken te beseffen. Het cruciale verschil is echter dat pedofielen andere mensen schade berokkenen, terwijl hoeren enkel zichzelf deze schade toebrengen.

Centraal in ‘The Naked Kiss’ zijn twee aspecten, die onderling verbonden zijn. Het ene is de moeite die het kost om je oude leven achter je te laten en het andere is de centrale rol die uiterlijk voorkomen in onze maatschappij speelt. Om met dat laatste te beginnen: het is vrijwel onmogelijk om je niet enigszins te laten leiden door de eerste indruk die je krijgt als je een persoon ziet. Zelfs de meest moreel correcte personen ontkomen hier niet aan: stel je ziet een skinhead op straat lopen, is er dan iemand die zich niet even bedreigd voelt door het agressieve uiterlijk, ook al is het maar een seconde? Andersom, als de skinhead een ontzettend burgerlijk iemand op straat ziet, zal hij ongetwijfeld zich in een eerste reactie storen aan het te brave voorkomen van zo’n figuur. Iedereen vormt direct een mening over iemand anders, puur gebaseerd op het uiterlijk van de persoon en daar is op zich ook niets mis mee. Dit is ook exact de functie van die beroemde openingsscene. Natuurlijk functioneert het ook als een soort Eisensteiniaanse kino-fist, waarbij Fuller compleet voorbij gaat aan traditionele uiteenzetting om ons direct met een mokerslag in de film te betrekken. Maar daarnaast dwingt Fuller ons ook direct in de positie van de personages in de film: die groteske kaalgeschoren kop die met een naaldhak recht op ons inhakt geeft ons in eerste instantie een compleet ander beeld van Kelly dan de rest van de film laat zien en het lijkt me duidelijk dat Fuller ons ook het gevoel wil meegeven dat we hier met een freak te maken hebben. Maar op het einde van diezelfde scene, compliceert Fuller dit beeld direct door Kelly enkel het geld te laten pakken waar ze recht op heeft, waarmee onze eerste indruk van een gestoorde freak dus direct bijgesteld moet worden: ze ziet er uit als een freak, maar is van binnen blijkbaar toch iets heel anders.

Waar de problemen ontstaan, is dat mensen niet voorbij die eerste indruk kunnen komen en als ze eenmaal een mening over een persoon gevormd hebben, deze mening nooit meer kunnen loslaten, omdat de meeste mensen nu eenmaal alles en iedereen in hokjes willen stoppen en het lastig vinden als de grenzen van die hokjes geproblematiseerd worden. Ik maak dit overigens constant mee; omdat ik nu eenmaal de reputatie heb bot en direct te zijn, wordt me veel meer aangerekend dan noodzakelijk is. Een van mijn beste vrienden bijvoorbeeld heeft precies het tegenovergestelde: omdat hij door iedereen gezien wordt als een lieve knuffelbeer (hij is ook al in de 40, heeft grijs haar en het formaat van een knuffelbeer) en kan hij de meest botte dingen zeggen zonder dat mensen hier boos over worden. Ons verbaasde dit altijd en daarom hebben we ooit wel eens een experiment uitgevoerd waarin hij iets zei en mensen daar geen acht op sloegen, terwijl toen ik exact hetzelfde zei mensen volledig boos werden op mij. Veel mensen zijn niet in staat om langs een reputatie heen te kijken.

Dit kan overigens zowel positief als negatief werken; de negatieve kant komt in ‘The Naked Kiss’ nadrukkelijk aan bod, maar ook de positieve zijde is te zien in die prachtige scene tussen Kelly en het oude vrouwtje van wie ze de kamer huurt: als Kelly verbaasd vraagt of ze geen references nodig heeft en het oude vrouwtje antwoordt dat iemand met een gezicht als Kelly altijd te vertrouwen is, kijkt de oude vrouw letterlijk niet verder dan Kelly’s gezicht en baseert hier haar mening op. Aan de ene kant heeft ze Kelly’s karakter goed ingeschat, maar tegelijkertijd gaat ze ook de mist in, omdat ze niet in de gaten heeft dat Kelly een hoer is. Dus op haar naïeve opmerking ‘do you know that every person spends two-thirds of their life in bed?’, knikt Kelly knowingly en tegelijk enigszins beschaamd. Het is een geweldig grapje waarmee Fuller speels de nadruk legt op de discrepantie die er kan zijn tussen uiterlijk en innerlijk, tussen reputatie en werkelijkheid.

Griff werkt precies de andere kant op: hij is hypocriet genoeg om met Kelly naar bed te gaan, maar daarna krijgt ze de mededeling dat ze toch echt uit Grantville moet vertrekken, omdat Griff de stad ‘schoon’ wil houden en hiermee komen we op het tweede centrale aspect van de film; ‘eens een crimineel, altijd een crimineel’ is een veelgehoorde uitdrukking en dat is precies waar Fuller in de film mee speelt. Want hoe zeer Kelly ook probeert om haar hoerenverleden achter zich te laten, het wordt haar constant onmogelijk gemaakt omdat iedereen om haar heen niet kan geloven dat ze echt een andere weg ingeslagen is. Dit is waarom de kinderen zo cruciaal zijn in de film, omdat de kinderen de manier zijn waarop Kelly haar verleden achter zich probeert te laten. Doordat ze zo lang hoer geweest is, is Kelly nooit in staat geweest om een gezonde seksuele relatie met een man te beginnen en daarom besluit ze dat compleet achter zich te laten en dat gat op te vullen met haar liefde voor kinderen. Dit is mogelijk exact omdat kinderen non-seksueel zijn en zij hiermee aan haar verleden als hoer kan ontsnappen. Naast dit non-seksuele aspect van hun relatie, zijn Kelly en de kinderen ook nog verbonden door de rol die ze in de maatschappij vervullen. ‘Vrouwen en kinderen eerst’, wordt er altijd bij een brand geroepen en dat op zichzelf suggereert al hoezeer vrouwen en kinderen verbonden zijn. Beiden bezitten namelijk (zeker in 1964) een marginale positie in de maatschappij omdat ze niet eigen baas kunnen zijn en altijd afhankelijk zijn van mannen. Om dit nog ironisch extra te benadrukken, gebruikt Fuller ook nog eens gehandicapte kinderen, die dubbel afhankelijk zijn, zo’n touch is die als typisch Fuller gezien wordt omdat het zo duidelijk en onsubtiel is. Dit is ook de functie van het liedje in de film, zo’n moment waarvan niemand weet of Fuller het nu oprecht bedoelt of overal de draak ermee steekt. Volgens mij is beide het geval, voor zover zoiets mogelijk is. De constante extreme close-ups van die onschuldige gezichtjes van de kinderen scheppen een beeld van pure onschuld tot het punt van parodie: die kinderen vragen er bijna om om misbruikt te worden, om het maar even bot te zeggen. En ze worden verbonden met Kelly, die het liedje met hun zingt. Het is overigens een bekend Frans liedje, wat bijvoorbeeld door Eddie Constantine gezongen is en het oorspronkelijke liedje heet ‘L'homme et l'enfant’, waarbij Fuller dus de man voor een vrouw heeft vervangen om hiermee de band tussen vrouwen en kinderen benadrukt. Tegelijkertijd zien we later in de film wat er kan gebeuren tussen L'homme et l'enfant…

De film creëert hiermee als het ware twee kampen: vrouwen en kinderen aan de ene kant en mannen aan de andere, waarbij de mannen expliciet gepresenteerd worden als roofdieren of controlfreaks die constant misbruik maken van de zwakkere groep. Er is letterlijk geen enkel positief mannelijk personage in de film, alle mannen worden op dezelfde zwart-wit wijze geportretteerd (weer zo’n typische Fuller touch): Griff is een gevoelloze ********, Grant is een zieke pedofiel, Kelly’s pooier maakt er zijn werk van om misbruik te maken van vrouwen en de gasten bij Candy’s behandelen de vrouwen puur als goederen. Het enige positieve mannelijke personage is Charlie, de overleden man van Kelly’s huisbazin die veelzeggend enkel als geest en verheerlijkt beeld in de fantasie van de vrouw aanwezig is. Wat Fuller hiermee duidelijk maakt is dat er voor vrouwen bitter weinig keuze is, want hoe dan ook komen ze er slecht vanaf. Het enige wat vrouwen kunnen gebruiken is hun lichaam, maar als ze hun lichaam aan mannen gaan verkopen verkrijgen ze weliswaar enige financiële onafhankelijkheid, maar gaat dat ten koste van hun spirituele en mentale welzijn, zoals Kelly duidelijk maakt aan haar vriendin die een Bonbon wil worden en waarin ze vertelt dat alle aandacht en geld aanvankelijk heel leuk is, maar dat je uiteindelijk enkel jezelf gaat haten.

Kelly zoekt dus naar een combinatie van seks en liefde, maar vind altijd alleen maar seks. Dit wordt duidelijk gemaakt in die scene met Griff als ze net seks hebben gehad en ze daarna romantisch wegdroomt over Venetië en Beethoven’s ‘Moonlight Sonata’, maar haar droom snoeihard teniet wordt gedaan door Griff’s botte opmerking ‘I’m tone-deaf’. Griff wil wel de lusten, maar niet de lasten, iets waar Kelly constant mee geconfronteerd moet zijn geweest in haar verleden. Vandaar dat ze in Grant iemand anders gevonden denkt te hebben, omdat hij wel gevoelig reageert op haar romantische ideeën, maar zoals later dus blijkt komt deze gevoeligheid voort uit iets heel anders dan Kelly (en de kijker) kan vermoeden. Kelly’s romantische droomwereld komt bruut ten einde in ‘die ene scene’, de scene waarin het kind naar buiten huppelt en Kelly (en de kijker) geconfronteerd wordt met Grant’s pedofilie. Maar het is meer dan enkel haar romantische droom die uit elkaar spat, want het is uitgerekend een kind waar Grant met zijn tengels aan zit en kinderen waren exact datgene waarmee Kelly haar verleden wilde ontsnappen. In dat moment komt haar verleden en de associatie tussen seks en smerigheid met één klap weer terug en wordt Kelly’s strikte scheiding tussen mannen en kinderen volledig doorbroken. Met dit moment komen de twee hoofdthema’s waar ik mee begon ook samen: het idee van uiterlijk voorkomen en het idee hoe moeilijk het is om aan je verleden te ontsnappen. Uiterlijk voorkomen: Kelly is een hoer en wordt daarom met de nek aangekeken, ondanks dat ze een hart van goud heeft (zo’n typisch melodrama figuur waar Fuller dankbaar gebruik van maakt), terwijl Grant door iedereen op handen wordt gedragen en zelfs de stad naar hem vernoemd is terwijl hij een zieke sociopaat is. Het punt is natuurlijk dat deze rolverdeling eigenlijk omgedraaid had moeten zijn en Kelly op handen gedragen en Grant met de nek aangekeken had moeten zijn. En het tweede punt: het is praktisch onmogelijk om je van je verleden los te maken, iets wat de rest van de film ons duidelijk maakt, omdat hemel en aarde bewogen moeten worden voordat Grant ontmaskerd is en mensen Kelly zien voor wat ze echt is.

Het is ook daarom dat het weinig zin heeft voor Kelly om in het stadje te blijven, aangezien ze niets meer dan een pyrrusoverwinning bereikt heeft: want hoewel ze haar naam en leven heeft kunnen redden, is haar relatie met mannen niets verbeterd en is haar bovendien dankzij Grant haar relatie met kinderen ontnomen. Als de slang eenmaal Eden ingekropen is, is er namelijk geen weg meer terug en is de pure onschuld voorgoed bedorven. En zoals altijd laat Fuller ons dat weten ook, door de film te eindigen met die banner over gehandicapte kinderen, wat we ook zagen toen ze Grantville in kwam aan het begin van de film. En met veel ervaring en wat illusies armer loopt Kelly dus weg, ‘liefdevol’ nagekeken door alle mensen die haar de gehele film met de nek hebben aangekeken.

[Davidshadow13]

169. Prince of Persia: The Sands of Time (Mike Newell, 2010) :: 7.0

Prince of Persia: The Sands of Time is een beetje een doorsnee gameverfilming. Nergens echt een hoogvlieger, maar ook nergens saai. Visueel de sterkste film van 2010 als je het mij vraagt heb daar ook erg van genoten. Het verhaal is simpel maar vertoond nergens grote gaten of ongeregeldheden. Acteerprestaties van Jake Gyllenhaal en Ben Kingsley zijn in orde verder nergens echt een hoogvlieger. Leuk, spectaculair voor een keer, overal voldoende voor de visuals bovengemiddeld goed.

170. The Muppet Christmas Carol (Brian Henson, 1992) :: 7.9

Vaste prik op kerstavond en elke keer weer ontroerend. De films met de echte muppet poppen blijven toch elke keer weer leuk, de muziek is goed, de liedjes zijn top en dit is een prima film om in de kerstsfeer te komen. Michael Caine zet een hele goede Scrooge neer die toch nog een beetje een hart heeft. The Muppet Chirstmas Carol, is grappig en ontroerend en geeft je dat typische kerstgevoel. Ik hoop dat er volgend jaar een 20th anniversary blu-ray edition uitkomt. Want het enige jammere aan deze film is de 4:3 dvd release.

[funkadelic groovestar]

un prophete:

Na heel wat positieve reviews heb ik hem gisteren gekocht en gezien.
Vond het geheel echt rauw in beeld gebracht,er werden geen doekjes om gewonden ook al vond ik hier en daar wel saai moment,had misschien 15 min korter gekunnen.
Ook had ik niet echt voeling met de acteur,dit was bij Valley of elah(hebben natuurlijk niks met elkaar te maken) ook niet.
Misschien heb ik dit wel als ik ze nog eens bekijk op termijn.

[vinnypassy]

Persona (1966, Ingmar Bergman)

Boeiende karakterstudie, die me een beetje deed denken aan Fight Club. Het is misschien erg makkelijk om die film te noemen, maar ook daar wordt langzaam aan duidelijk hoe de vork in de steel steekt en heb je de maatschappijkritiek en het in de knoop zitten met jezelf: wie is nu wie, is de dokter wel de dokter en is de patiënt wel de patiënt? Hier wordt het weliswaar minder duidelijk gemaakt en moet je zelf de connectie maar maken, maar volgens mij kun je er niet omheen.

Samen met de prachtige actrices (Anderson m.n. vanwege haar schoonheid, Ullmann in haar klasse) en de schitterende zwart-witbeelden, is dit toch weer een prachtige parel van de hand van Bergman.

[rene81]

The Social Network
Leuke film over de totstandkoming van Facebook. Geen superverhaal, wel vermakelijk; de film heeft wel een behoorlijk tempo, en men had wat dieper op e.e.a. in mogen gaan. Desalniettemin leuk vermaak. 7,5/10

The Adjustment Bureau
Zeker de moeite waard, verhaal zit goed in elkaar; geen puntje van de bank werk, maar toch zeker vermakelijk. 7/10

9
Schitterend geanimeerd. Beetje duistere film, daarom zeker geen kinderfilm Beelden zijn echt heel mooi, en maken het de moeite waard om hier wat tijd voor uit te trekken! prachtig! 8/10

[Franklin1975]

De score van afgelopen 3 dagen:

Another Earth (2011) 7.4
Kongen av Bastøy (2010) 7.9
Melancholia (2011) 7.8

3 zeer fascinerende en boeiende films, waarbij mijn waardering voor Another Earth en Melancholia (een aanrader voor elke Kirsten Dunst fan) nog flink kunnen stijgen als ik ze op BD zou zien. Al mis ik bij Melancholia wel de nodige (achtergrond)informatie over de personage van Kirsten Dunst.

[TheGodfather]

De afgelopen week met kerstmis gezien:

Home Alone
Geen kerstmis is compleet zonder de inmiddels klassieke avonturen van Macaulay Culkin. Uiteraard kan ik `m inmiddels van voor tot achter dromen maar ik blijf `m nog steeds erg vermakelijk vinden.

7,5/10

En gisteren in de sneak:
The Lady
Het was nogal een verrassing dat deze gisteren in de sneak preview draaide: ik dacht namelijk dat men nog steeds bezig was met de productie van deze biopic over Aung San Suu Kyi.

Net als met die andere biopic over een legendarische politica, The Iron Lady over Margaret Thatcher, is deze eigenlijk vooral een podium om de hoofdrolspeelster te laten schitteren. Waar in The Iron Lady Meryl Streep nog één van de beste rollen neerzet uit haar recente carriere, kan hier hetzelfde gezegd worden over Michelle Yeoh. Niet alleen acteert ze geweldig en zet ze een prachtige rol neer waarin gevoel en kracht opgaan in het hoofdpersonage, ze lijkt ook als twee druppels water op Suu Kyi.
Verder is het een beetje onevenwichtige mix van het politieke verhaal en het persoonlijke drama dat erachter schuil gaat.
Vooral het eerstgenoemde aspect vond ik erg interessant.

Zeker geen slechte film maar ik denk wel dat er meer in had gezeten. Het voelt nu een beetje aan als een flauwe mix die wat meer pit had kunnen gebruiken.

6,8/10

[Brakhage]

Een uitstekende laatste week van het jaar gehad:

1247. The Others (Alejandro Amenábar, 2001) :: 8.5

1248. Brewster McCloud (Robert Altman, 1970) :: 8.0
1249. Abduction (John Singleton, 2011) :: 8.0

1250. Fahrenheit 451 (François Truffaut, 1966) :: 7.7
1251. Jules et Jim (François Truffaut, 1962) :: 8.0
1252. Tirez sur le pianiste (François Truffaut, 1960) :: 8.0

1253. National Velvet (Clarence Brown, 1944) :: 4.0
1254. A Date with Judy (Richard Thorpe, 1948) :: 7.5
1255. Love Is Better Than Ever (Stanley Donen, 1952) :: 8.0
1256. Stridulum (Giulio Paradisi, 1979) :: 9.0

1257. Min and Bill (George W. Hill, 1930) :: 8.0
1258. The Hucksters (Jack Conway, 1947) :: 8.5
1259. Cry Terror! (Andrew L. Stone, 1958) :: 8.0

1260. Macabre (William Castle, 1958) :: 8.5
1261. The Brothers Karamazov (Richard Brooks, 1958) :: 9.0
1262. Sextette (Ken Hughes, 1978) :: 9.0
1263. The Rocky Horror Picture Show (Jim Sharman, 1975) :: 10.0
1264. Shock Treatment (Jim Sharman, 1981) :: 9.0

[Brakhage]

En zoals altijd de eerste film van het jaar:

1. Victor Victoria (Blake Edwards, 1982) :: 10.0

Gelukkig nieuwjaar iedereen!

[BigLebowski]

En zoals altijd de eerste film van het jaar:

1. Victor Victoria (Blake Edwards, 1982) :: 10.0

Gelukkig nieuwjaar iedereen!

Jij (en iedereen) ook een gelukkig nieuwjaar Dat het maar weer een mooi filmjaar mag worden! Heb jij The Artist al gezien, of plannen om hem te gaan zien? Ik vond het namelijk een leuke film, en hij krijgt ook vele lovende recencies, maar de programmeur van ons filmhuis vond het niet meer dan een niemandalletje, dus ik ben daarom ook wel benieuwd wat jouw mening is over die film (als je hem binnenkort nog gaat zien tenminste).

[Brakhage]

Jij (en iedereen) ook een gelukkig nieuwjaar Dat het maar weer een mooi filmjaar mag worden! Heb jij The Artist al gezien, of plannen om hem te gaan zien? Ik vond het namelijk een leuke film, en hij krijgt ook vele lovende recencies, maar de programmeur van ons filmhuis vond het niet meer dan een niemandalletje, dus ik ben daarom ook wel benieuwd wat jouw mening is over die film (als je hem binnenkort nog gaat zien tenminste).

Heb hem nog niet gezien, maar heb wel plannen om hem nog te gaan zien al zal dat vermoedelijk pas over een geruime tijd zijn. Heb er goede dingen over gehoord en de trailer zag er interessant uit, dus ik ben wel zeker wel benieuwd naar!

Wat ik echter opmerkelijk vond is dat de film digitaal geschoten leek te zijn, wat nogal vreemde resultaten opleverde in combinatie met het hele silent idee. Was dat niet ontzettend storend?

[BigLebowski]

Wat voor vreemde resultaten doel jij dan op?

[Brakhage]

Wat voor vreemde resultaten doel jij dan op?

Nou, het hele idee dat een silent film er ineens digitaal uitziet ipv de silent celluloid film zoals we dat gewend zijn. Er is iets in digitaal dat het in mijn ogen volledig ongeschikt maakt om de sfeer van de silent film op te roepen, dat was ook een beetje de indruk die ik kreeg uit de trailer.

[BigLebowski]

Nou, het hele idee dat een silent film er ineens digitaal uitziet ipv de silent celluloid film zoals we dat gewend zijn. Er is iets in digitaal dat het in mijn ogen volledig ongeschikt maakt om de sfeer van de silent film op te roepen, dat was ook een beetje de indruk die ik kreeg uit de trailer.

Dat kan wel kloppen ja...het beeld ziet er nogal clean of 'klinisch' uit, als dat een geschikt woord daarvoor is. Dat kan het wat killer maken. Maar het stoorde mij persoonlijk niet té erg. De film is sterk genoeg om je aandacht daarvan af te leiden. Maar celluloid was in dit specifieke geval wel fijner geweest denk ik inderdaad. We zullen aan deze ontwikkeling moeten wennen. Celluloid heeft in veel gevallen nog steeds mijn persoonlijke voorkeur.

[Brakhage]

Dat kan wel kloppen ja...het beeld ziet er nogal clean of 'klinisch' uit, als dat een geschikt woord daarvoor is. Dat kan het wat killer maken. Maar het stoorde mij persoonlijk niet té erg. De film is sterk genoeg om je aandacht daarvan af te leiden. Maar celluloid was in dit specifieke geval wel fijner geweest denk ik inderdaad. We zullen aan deze ontwikkeling moeten wennen. Celluloid heeft in veel gevallen nog steeds mijn persoonlijke voorkeur.

Wennen, ik weet het niet - denk dat ik er vooral niet aan wil wennen eerlijk gezegd. De hele digitale trend is een van de belangrijkste redenen dat ik praktisch helemaal geen moderne films meer kijk. Horrorfilms bijvoorbeeld hebben tegenwoordig allemaal diezelfde nare sfeer omdat het meeste digitaal gefilmd is (had laatst 'Midnight Meat Train' opgezet, maar na een paar minuten maar weer afgezet omdat de hele sfeer me direct tegen stond), was ook ZO blij toen ik in de bios zag dat 'Scream 4' op celluloid geschoten was. Het ergste is nog dat het tegenwoordig in de meeste gevallen ook helemaal geen esthetische keuze is (zoals bij bv. 'Miami Vice' of 'Inland Empire'), of dat er zeer creatief mee omgesprongen wordt (zoals in het uitstekende 'Abduction'), maar een economische. 'The Artist' lijkt daar een duidelijk voorbeeld van: het is op voorhand al een economisch problematische film die enkel een klein publiek zal aanspreken en vermoedelijk de enige manier waarop ze de film überhaupt konden maken was om hem digitaal te schieten, maar daarmee snijdt de film zichzelf al direct in de vingers omdat ze daarmee hun eigen esthetische doelstelling (evocatie van de silent film) al niet meer kunnen halen. Dergelijke films beginnen dan al meteen met een vrij stevig compromis en zijn feitelijk nooit meer in staat om dat obstakel volledig te overwinnen - je bent dan al vanaf de eerste minuut bezig met het beperken van de schade als het ware.

Hmmm, direct een tirade op 1 januari Neemt niet weg dat ik toch benieuwd ben naar de film, maar dat mijn aanvankelijk enthousiasme wel direct getemperd werd toen ik in de trailer zag dat het digitaal was

[Coen P.]

En zoals altijd de eerste film van het jaar:

1. Victor Victoria (Blake Edwards, 1982) :: 10.0

Gelukkig nieuwjaar iedereen!

Goed nieuwjaar en weer de vaste prik met Victor Victoria

[Brakhage]

Goed nieuwjaar en weer de vaste prik met Victor Victoria

Hij is ook zo leuk

[Brakhage]

Hot Rods to Hell (John Brahm, 1967) :: 8.5

Had deze DVD al bijna vijf jaar in de kast staan en het is een van de weinige films uit die Warner Camp boxen die ook daadwerkelijk het predicaat 'camp' verdient. Er is natuurlijk het gebruikelijke plezier bij een tienerfilm uit deze periode van het bijna buitenaardse taalgebruik en gedrag van de tieners, maar er valt nog veel meer te genieten in dit door 'Jungle' Sam Katzman geproduceerde run-away meesterwerkje: Dana Andrews is nog expressielozer dan normaal, zijn dochter heeft een zeer sterk Cher complex, de zoon van Mickey Rooney speelt muziek en Mimsy Farmer ziet er constant uit alsof ze vijf lijntjes speed gesnoven heeft. Alles is zo heerlijk zwart-wit geschetst met sterk gemarkeerde tegenstellingen als hip vs. square en young vs. old waarbij de film ons wil doen geloven dat de kloof tussen beiden zo groot is als de Grand Canyon. De emoties zijn vanaf de eerste minuut louter hysterisch en oudgediende John Brahm regisseert het geheel daarom toepasselijk vreselijk energiek en propt de film stampensvol met van die hysterische reactieshots van intens kijkende mensen. En de film is bovendien gelardeerd met onsterfelijke dialoog als 'These kids today have nowhere to go and they want to get there at 200 miles an hour'. Fuck yeah!

[Mr. Blonde]

1. 2012 (Roland Emmerich, 2009) :: 8.0
Met welke film kan je dit jaar beter beginnen?
2. Shine a Light (Martin Scorsese, 2008) :: 7.0
Concertregistratie van de Rolling Stones door Scorsese. De nadruk lag (voor mij ) op de wat onbekendere nummers. Leuk om Scorsese in het begin in de stress te zien vanwege het op dat moment ontbreken van een setlist.
3. The Devil's Double (Lee Tamahori, 2011) :: 8.5
Dominic Cooper is niets minder dan geniaal als de licht geflipte Uday Hoessein.
4. Coma (Michael Crichton, 1978) :: 6.5
Het boek was beter.
5. The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring (Peter Jackson, 2001) :: 10.0
6. The Lord of the Rings: The Two Towers (Peter Jackson, 2002) :: 10.0
7. Monsters vs Aliens: Mutant Pumpkins from Outer Space (Peter A. Ramsey, 2009) :: 7.0
Leuk tussendoortje. Wat mij betreft mag er wel weer een bioscoopfilm van komen.
8. Ten Thousand Bedrooms (Richard Thorpe, 1957) :: 5.5
Rijke stinkerd Dean Martin weet niet welke vd zusjes hij moet kiezen. Ach, ach...wat een troubles.
9. From the Sky Down (Davis Guggenheim, 2011) :: 8.0
"Het verhaal'' achter mijn favoriete U2 album: Achtung Baby.
10. The Gorgon (Terence Fisher, 1964) :: 6.5
Christopher Lee en Peter Cushing op een ''Medusa'' gebaseerde horror.
11. Astro Boy (David Bowers, 2009) :: 7.5
Grote meevaller dit. Animatie, verhaal, karakters, humor alles prima.
12. The Lord of the Rings: The Return of the King (Peter Jackson, 2003) :: 10.0
Jammer dat door de uitstekende beeldkwaliteit sommige effecten door de mand vallen, desondanks alle 3 de films een dikke vette 10.
13. Apan (Jesper Ganslandt, 2009) :: 8.0
''Een familiedrama''

[superman]

Sin City
Wow wat een spektakel !

[Franklin1975]

9. From the Sky Down (Davis Guggenheim, 2011) :: 8.0
"Het verhaal'' achter mijn favoriete U2 album: Achtung Baby.

Ik heb hem gisteren gezien, opgenomen van tv. Ik dacht dat het echt ging om een soort making of van het album. Niet helemaal dus.
Heb 1x gigantisch zitten lachen om de animaties van andere bands waarbij bandleden van diverse bands uit de band stapten, eruit gezet werden etc. Buiten dit vond ik het niet een erg toffe docu, al heb ik wel weer een aantal dingen geleerd over U2 die ik nog niet wist (niet meegekregen destijds).

En zondag de film Drive gezien, in misschien niet de beste avi, maar over een maand komt de HMV-exclusive BD steelbook mijn kant op.

[rogue]

Moneyball (2011) 8/10

Zeer boeiende film over de totstandkoming van een legendarische prestatie door de Oakland A's.
Maar nog belangrijker is de vernieuwende methode om spelers te beoordelen, die sindsdien door vele clubs in meer of mindere mate is overgenomen. En de weerstand tegen vernieuwingen in baseball; daar is een erg duidelijke parallel met voetbal te vinden.

Ik heb veel met statistieken, dus voor mij was de film geen straf; voor mensen die er minder mee hebben kan het wat lastiger zijn, aangezien de cijfers soms om je oren heen vliegen. Pitt is overtuigend als altijd in de rol van de gedreven general manager Beane. Ik moest wel even wennen aan de nieuwe coupe van Seymour Hoffman .
Prachtige (archief)beelden overigens; in principe heb ik niet zoveel met honkbal (hoewel ik wel aardig wat films gezien heb), maar ik was van begin tot eind geboeid.

[TheGodfather]

Wennen, ik weet het niet - denk dat ik er vooral niet aan wil wennen eerlijk gezegd. De hele digitale trend is een van de belangrijkste redenen dat ik praktisch helemaal geen moderne films meer kijk. Horrorfilms bijvoorbeeld hebben tegenwoordig allemaal diezelfde nare sfeer omdat het meeste digitaal gefilmd is (had laatst 'Midnight Meat Train' opgezet, maar na een paar minuten maar weer afgezet omdat de hele sfeer me direct tegen stond), was ook ZO blij toen ik in de bios zag dat 'Scream 4' op celluloid geschoten was. Het ergste is nog dat het tegenwoordig in de meeste gevallen ook helemaal geen esthetische keuze is (zoals bij bv. 'Miami Vice' of 'Inland Empire'), of dat er zeer creatief mee omgesprongen wordt (zoals in het uitstekende 'Abduction'), maar een economische. 'The Artist' lijkt daar een duidelijk voorbeeld van: het is op voorhand al een economisch problematische film die enkel een klein publiek zal aanspreken en vermoedelijk de enige manier waarop ze de film überhaupt konden maken was om hem digitaal te schieten, maar daarmee snijdt de film zichzelf al direct in de vingers omdat ze daarmee hun eigen esthetische doelstelling (evocatie van de silent film) al niet meer kunnen halen. Dergelijke films beginnen dan al meteen met een vrij stevig compromis en zijn feitelijk nooit meer in staat om dat obstakel volledig te overwinnen - je bent dan al vanaf de eerste minuut bezig met het beperken van de schade als het ware.

Hmmm, direct een tirade op 1 januari Neemt niet weg dat ik toch benieuwd ben naar de film, maar dat mijn aanvankelijk enthousiasme wel direct getemperd werd toen ik in de trailer zag dat het digitaal was

Dat klopt idd. wel. Ik vond de film inderdaad erg "strak en scherp" (weet even niet hoe ik `t anders moet omschrijven ) uitzien. Dat lijdt inderdaad af en toe nog al af, vooral tijdens de dramatische scenes. Tijdens de meer up-tempo en komische scenes is dat iets minder het geval.
Het was dan ook absoluut beter geweest het op celluloid te schieten. Helaas, helaas kunnen we niet alles hebben.

Gisteren trouwens gezien:

The Help
Mississippi, jaren `60. De blanke welgestelde wannabe-journaliste Skeeter (Emma Stone) kan het niet langer aanzien hoe de zwarte dienstmeiden worden ge(of mis)bruikt door hun bazen. Ze vraagt aan één van de dienstmeiden of ze haar verhaal wilt doen in een boek dat Skeeter over hun levens en de misstanden waarmee ze te maken hebben, wilt schrijven.

Het feit dat het boek van Kathryn Stockett waarop deze film gebaseerd is een bestseller in Amerika werd nadat het werd aangeprezen door Oprah Winfrey, zegt eigenlijk alles wat je moet weten. Het is inderdaad een tranentrekker, een triest verhaal. En dus perfect voor Hollywood en voor de Oscar race. Want daar lijkt de film toch echt geknipt. Het is allemaal natuurlijk wel erg glad gestreken en opgepoetst: de kostuums zien er wel érg mooi en glad uit, de blanke dames dragen allemaal net wat te veel make-up, de huizen zijn net wat te groot en (hoe erg het ook is om te zeggen) zijn de zwarte dienstmeiden allemaal nog net wat te vrolijk en te gepolijst.

Ook voor het acteerwerk zullen de verschillende hoofdrolspeelsters prijzen in de wacht gaan slepen. The Help uit de titel wordt ontzettend sterk en met overtuiging gespeeld door Viola Davis. Ook laat Emma Stone, eindelijk, zien ook in een zwaardere rol haar vrouwtje te kunnen staan. Maar persoonlijk vond ik Bryce Dallas-Howard als de intens gemene en racistische bazin het beste van allemaal. Een rol om van te gruwen maar wel desondanks wel één die iedere scene de aandacht weet te trekken. Geweldig.

Een ontzettend degelijk drama dus, dat uiteraard voorspelbaar is maar bovenal zeer sterk is geacteerd. Dat is dan ook de grote aantrekkingskracht van het geheel.

8,0/10