Saturday Night Fever

Tony Manero (Johnny Travolta) is werkzaam bij een verfwinkel in Brooklyn. Zijn saaie en uitzichtloze leven vindt iedere zaterdagavond zijn hoogtepunt. Dan trekt Tony zijn shirt met brede revers, zijn broek met welvende pijpen en zijn schoenen met plateauzolen aan en gaat hij op weg naar de enige plek waar hij gezien wordt als een god en niet als een gewone kluns. Op de dansvloer is Tony de onbetwiste koning en daardoor bijzonder populair bij velen. Zijn vrienden zien in Tony hun grote held en kijken erg tegen hem op. Op een avond ziet Tony een mooie vrouw prachtig dansen. Tony wil haar als zijn nieuwe danspartner om daarmee de aankomende danswedstrijd te winnen. Maar Stephanie (Karen Lyn Gorney) laat zich niet direct overhalen. Stephanie probeert juist meer te maken van het leven en vindt Tony te oppervlakkig en teveel met zichzelf bezig. In haar ogen blijven Tony en zijn vrienden hangen in de dagelijkse sleur en loopt Tony met het dansen weg voor de problemen. Tony gaat met Stephanie trainen voor de danswedstrijd. Maar door het contact met Stephanie begint Tony ook te beseffen dat hij zich echt om zijn toekomst moet bekommeren. Doordat Tony zo met zichzelf bezig is, ziet hij niet op tijd de problemen van zijn vrienden. Tot het te laat is.

De jaren ’70 waren de jaren van de musicalfilms. En de film Saturday Night Fever is, naast Grease, de meest tot de verbeelding sprekende muziekfilm uit die periode. Saturday Night Fever is de discofilm en heeft zowel de muziek als de mode van een hele generatie bepaald. Zonder twijfel heeft Travolta’s prestatie zichzelf en de film tot een Hollywood legende gemaakt. De film en de muziek spreken nu, 25 jaar later, nog steeds hele groepen mensen aan. En dat zijn niet alleen de mensen die in de jaren ’70 zelf tiener zijn geweest. De muziek is van de hand van de Bee Gees, die ook bijna alle liedjes hebben uitgevoerd. En elke song uit de film is een grote hit geworden en deze songs worden vandaag de dag nog steeds veel gedraaid.
Voor Travolta betekende Saturday Night Fever, en een jaar later zijn rol in Grease, zijn grote doorbraak in de filmwereld. Travolta kreeg voor zijn rol in Saturday Night Fever in 1978 een Oscar nominatie. Ook de muziek van Bee Gees heeft meerdere nominaties, waaronder de Golden Globe, gekregen.
Een aardig weetje, het typische jaren ’70 beeld wordt nog eens verstrekt door de grote posters van Sarah Fawcett Majors en Rocky, die beide op Tony’s kamer hangen. De film Staying Alive (1983), het vervolg op Saturday Night Fever, is geschreven en geregisseerd door Rocky filmster Sylvester Stallone. Ironisch genoeg kreeg Travolta voor zijn rol in dit vervolg een nominatie voor een Razzie Award.
Er bestaan twee versies van Saturday Night Fever. In de ongecensureerde, volledige versie komen sex en krachtig taalgebruik vrij nadrukkelijk aan de orde. Er zit zelfs een verkrachtingsscène in de film. Daarnaast is er een mildere versie, die 6 minuten is ingekort. Op deze DVD staat de ongecensureerde volledige versie. Vreemd genoeg heeft deze versie in Nederland de AL leeftijdskeuring gekregen, terwijl de opdruk op de DVD schijf laat zien dat de Duitse en Engelse keuring voor 18 jaar en ouder is. In mijn optiek een grote fout en wees bewust dat deze film zeker niet geschikt is voor ALLE leeftijden. Een 12 jaar, of misschien wel 16 jaar keuring, was in dit geval veel beter geweest.

Beeldkwaliteit

Het oorspronkelijke beeldformaat van de film is 1.85:1. Op DVD staat de film in het 1.78:1 beeldformaat, waarbij het beeld anamorf is vastgelegd. Natuurlijk moet je bij een film van 25 jaar oud niet een perfect beeld verwachten. Scherpte en detaillering van het beeld zijn beide redelijk goed. De scherpte wordt negatief beïnvloed door de ruim aanwezige filmgrain. Sommige scènes is het beeld erg soft. De scherpte wordt wat geaccentueerd doordat in lichte mate edge enhancement is toegepast. In sommige scènes valt dit edge enhancement wel op, maar het is niet echt storend. Het beeld is voldoende kleurrijk, waardoor ook de lekkere felle discokleuren goed tot hun recht komen. Het contrast en het zwartniveau zijn beide goed. Af en toe zit een spettertje in het beeld als gevolg van vuil of beschadigingen.
De film is prima verdeeld in 21 tracks. De DVD is van het type DVD-9, dus enkelzijdig en dubbellaags. De laagwisseling zit midden in een scène, maar is bijzonder kort. Hierdoor is de laagwisseling nauwelijks storend. De optionele ondertiteling (wit) is duidelijk, heeft een net lettertype en staat mooi onder in het beeld geplaatst.

Geluidskwaliteit

De originele Engelstalige Dolby soundtrack is geremixt en staat nu in Dolby Digital 5.1 (bitrate 448 kb/s) op de DVD. Evenals het beeld is ook het geluid van deze 25 jaar oude film prima. Met name de muziek, een belangrijk onderdeel van deze film, komt met een breed stereobeeld uit de luidsprekers. De surroundspeakers geven, door een licht echo-effect, de muziek een prima ruimtelijk karakter. De dynamiek van de muziek is ook prima, evenals de detaillering in hoog en laag. Dankzij de subwoofer zit er prima laag in het geluid.
Het contrast in kwaliteit met de dialogen en de overige filmgeluiden is groot. Want de dialogen en de filmgeluiden komen voornamelijk alleen uit de centerspeaker en hebben daarmee een sterk monokarakter. Enkele effectjes daargelaten, waarbij de surrounds wel worden gebruikt. De dialogen klinken ietwat gematteerd door wat beperkingen in het hoog.

Extra's

De breedbeeld menuschermen zijn mooie filmgerelateerde animaties met achtergrondgeluid. Op de DVD staan een paar prima extra’s.

‘Commentary by director John Badham’, een prima nieuw ingesproken commentaar van de regisseur die aan een stuk door over de film praat. In DD2.0 Surround – 192 kb/s en voorzien van Engelse ondertiteling.

‘Highlight’s from VH1’s Behind the Music’ (30:44 minuten), een uitstekende in 2001 opgenomen documentaire met interviews en filmfragmenten. Ook aandacht voor de totale filmproductie en de discohype van de jaren ’70. In 4x3 beeldformaat, DD2.0 – 192 kb/s geluid en Nederlandse ondertiteling.

‘Deleted Scenes’, een drietal verwijderde scènes, elk ongeveer één minuut lang. In 1.78:1 anamorf beeldformaat met DD2.0 - 192 kb/s geluid en Nederlandse ondertitels. Beeldkwaliteit is beduidend minder dan van de film en hier toont zich dan ook hoe goed het beeld van de film is opgeknapt.

De DVD zit verpakt in een luxe ogende slipcase met digipack, waarbij de glimmende discokleuren het geheel in stijl afronden.

De film Saturday Night Fever is, naast Grease, de meest tot de verbeelding sprekende muziekfilm uit de jaren ’70. Saturday Night Fever is de discofilm van de jaren ’70 en de grote doorbraak voor John Travolta. De film en de muziek van de Bee Gees spreken nu, 25 jaar later, nog steeds hele groepen mensen aan. Elke song uit de film is een grote hit geworden en deze songs worden vandaag de dag nog steeds veel gedraaid.
Maar let wel op, de film is in deze versie absoluut niet geschikt voor alle leeftijden.
Paramount heeft deze 25 jaar oude film uit 1977 een nette behandeling gegeven. Het beeld ziet er redelijk goed uit, maar heeft wel veel last van filmgrain. Het geluid is geremixd naar DD5.1 en geeft vooral de muziek een mooie ruimtelijke dimensie. Het audiocommentaar, de documentaire en de deleted scenes vormen een goede aanvulling op de film. De film is vanuit nostalgische overwegingen absoluut een aanrader.

Deze uitgave is beschikbaar gesteld door Paramount Home Entertainment.

Lees meer

• Vorige: Pet Sematary (DVD)
• Volgende: Jimmy Neutron: Wonderkind / Jimmy Neutron: Boy Genius (DVD)